...

Twee weken geleden werd mijn 90-jarige schoonvader vanuit een revalidatiecentrum getransfereerd naar een ziekenhuis. Hij was op enkele uren tijd klinisch snel achteruitgegaan, vertoonde koorts, was somnolent/subcomateus. Mijn 87-jarige schoonmoeder was bij hem, net zoals zijn twee volwassen dochters, een volwassen kleindochter en ikzelf. De ambulancedienst was vriendelijk maar zeer klaar en duidelijk: niemand mocht mijn schoonvader begeleiden naar het ziekenhuis. Hij werd door wildvreemden op een brancard gelegd, door de gangen van het revalidatiecentrum naar de ziekenwagen gereden, opgeladen in de ziekenwagen en naar het ziekenhuis gebracht. Van zodra de deuren van de lift zich sloten, was hij alleen. De bezoekregel van het ziekenhuis stelt dat hij een half uur bezoek mag ontvangen in het ziekenhuis, door één persoon en dit om de twee dagen. Met andere woorden: 30 minuten per 48 uur. Het ziekenhuispersoneel en de artsen zijn uitermate vriendelijk. Maar 47 uur en 30 minuten per 48 uur is hij alleen. Beste overheid, beste virologen, beste infectiologen, beste ziekenhuisbeheerders, beste directeuren van zorginstellingen, beste beleidsvoerders, dit is mensonwaardig! Wie beweert dat hoogbejaarden er het liefst nog een jaartje bijdoen (ik citeer prof. dr. Marc Van Ranst: "Als ik 93 jaar kan worden dan is mijn enige wens er 94 te worden.") heeft nog nooit ernstig met een 93-jarige gesproken. Wie beweert dat we onze oudere bevolking helpen door hen van alles en iedereen af te schermen (wat door het grootste deel van deze bevolking wordt ervaren als "opsluiten") weet niet wat de wens van hoogbejaarden is. Wie de oudere bevolking wenst te beschermen zodat ze nog een toekomst hebben, offert hiermee de hoogbejaarden op. Hun toekomst is vandaag. En in mijn ervaring is het niet hun wens er koste wat het kost nog een jaartje bij te doen. Hun wens is niet eenzaam te zijn en zo veel mogelijk omringd te worden door hun geliefden. En voor de meesten zijn dat hun kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. En dat gaat inderdaad over de generaties heen; om dat vast te stellen moet men geen hogere studies gedaan hebben. Wat vandaag gebeurt in de zorg als gevolg van de maatregelen om deze covid-19 epidemie onder controle te houden, noemt men in de palliatieve zorg (mutatis mutandis) therapeutische hardnekkigheid.