...
Maar het verhaal was nog niet af. Recent verscheen een nieuwe, met veertig extra pagina's uitgebreide editie. In De jaren van de olifant voegde Linthout twee hoofdstukken toe die de periode na 2009 bestrijken, aangevuld door een gesprek met de auteur en zijn psychotherapeute die hem al die jaren begeleidt, geïllustreerd met niet eerder gepubliceerde tekeningen. Deze hernieuwde en aangevulde druk is volkomen terecht gezien de urgentie en relevantie van Linthouts grafische roman. Hij brengt een onderwerp op tafel in een ongewone maar toegankelijke vorm. Hij hanteert een ver-van-perfecte tekenstijl, in potlood, in zwart-wit, inclusief vegen en strepen, die wonderwel past bij de ruwe en onvolmaakte inhoud van het verhaal. Linthout is bekend van de Urbanusstrips die hier nog van ver in te herkennen vallen. Hij leidt de lezer met een lichte dosis absurde doch ontwapenende humor binnen in een wereld waarin dagdromen en nachtmerries, depressie en psychose, stigma en onbegrip de kop opsteken. Het is een fascinerende trip door de geest van een man die worstelt met een immens en ongrijpbaar verdriet, die zijn huwelijk ziet afbrokkelen, die zich vaak volkomen onbegrepen voelt en zich afvraagt waarom hij eigenlijk zelf nog wil leven. Linthout brengt de metaforen van verdriet, verlies, hallucinaties of onbegrip speels in beeld, op een andere manier dan een geschreven roman, in een subtiel evenwicht tussen tragiek en humor. Dit boek is een belangrijke aanwinst door zijn laagdrempelige en destigmatiserende benadering. Het zal voor veel nabestaanden een grote steun en voor veel professionals een inspiratiebron zijn. Het vraagt op een originele en pakkende manier aandacht voor het psychisch leed dat suïcide veroorzaakt.