...

De tattoos vertellen op zijn rechterarm vooral een persoonlijk verhaal, legt de anesthesist-intensivist uit. "Toen ik jong was, rustte in mijn geboorteland Irak een taboe op tattoos. Mij fascineerde het echter zeer, maar ik heb uiteindelijk pas 2,5 jaar geleden mijn eerste tekening laten zetten. En het werk is nog niet helemaal af..." Toen we dr. Jalil Hassanin voor het eerst ontmoetten in Hasselt (zie AK 2630) was er van tattoos nog geen sprake. "Ik herinner me wel dat ik als jongeling gefascineerd was door tattoos, ik vond dat mooi. Maar dat was toen cultureel totaal niet aanvaard in Irak, dan durf je dat ook niet vragen. Enkel mijn grootmoeder had een soort tattoo: ze had puntjes op haar voorhoofd, aangebracht met een naald. Bij haar generatie werd dat als een teken van schoonheid ervaren, bij jongere vrouwen is het later helemaal verdwenen", krijg ik te horen.Vroeger zag je dus weinig Irakezen met tattoos, maar vandaag is de lokale jeugd helemaal mee, weet de dokter. "Ik probeer nog geregeld terug te gaan om aan studenten en artsen in opleiding les te geven. Bij die jonge generatie zie ik wel degelijk jongeren met tattoos." Voor ons interview heeft de dokter zich in een sportieve outfit gehuld zonder mouwen, om de verschillende tattoos te kunnen tonen en uitleggen. "Dat doe ik niet als ik mijn vader zie. Die is geen fan van tattoos, dan zal ik ze eerder verbergen." Ook zijn huisgenoten zijn niet laaiend enthousiast: "Ik heb erover gepraat met mijn vrouw, ze was er niet wild van, net als mijn dochters. Maar ze hebben het aanvaard. Dit gezegd zijnde, ik zou het niet toejuichen als een van mijn tienerdochters nu zou vragen om een tattoo. Ik denk sowieso dat je al wat ouder moet zijn, wat meer matuur in het leven moet staan voor je een tattoo laat zetten." En hoe reageren patiënten? Want er is uiteraard een groot verschil of je in het operatiekwartier met korte of lange mouwen rondloopt? "We dragen steevast korte mouwen, dus ik kan mijn tattoos niet meer verbergen. Als patiënten er iets over zeggen, bedank ik hen wel voor het compliment, maar ik ga er niet verder op in. Ik probeer mijn werk toegewijd en goed te doen. Dat ik getatoeëerd ben, mag geen verschil maken", stelt hij. "Ik zie mijn tattoos als een cadeau aan mezelf", dixit dr. Hassanin. "Tattoo artist Kim van Point Black in Hoeselt heeft nog wel wat werk om de sleeve te vervolledigen, maar ik vermoed dat we eind dit jaar klaar zullen zijn." En welke achterliggende boodschap of betekenis zit in de verschillende tekeningen? "Mijn eerste tattoo is een wolf. Dat vind ik een van de beste dieren: het is een familiedier, hij beschermt zijn roedel. En de wolf jaagt enkel met een doel, niet zomaar", krijg ik te horen. Vervolgens duidt hij op een fiets met op de achtergrond een bergtop: "Ik fiets en sport graag. Beide elementen symboliseren voor mij vooral vrijheid, en dat vind ik een heel fijn gevoel." Vervolgens kijken we op een (vrouwelijke) gezichtshelft die verandert in een doodskop: "Dat staat voor de dualiteit leven en dood. De naald in het midden is niet per se een verwijzing naar mijn job als arts en anesthesist, maar ik kan je wel met de hand op het hart zeggen: mijn job is mijn passie, een onlosmakelijk deel van mijn leven. Dan zie ik het hart op mijn binnen-onderarm met de stethoscoop als een meer expliciete verwijzing naar mijn arts-zijn." Het zwarte hart, met subtiele accenten rood, is bijzonder gestileerd en verfijnd. "De artiest heeft er zes uur aan gewerkt", geeft de dokter me terloops mee. Dr. Hassanin omschrijft zijn opeenvolgende tattoos als een veruitwendiging van de verschillende facetten van zijn persoonlijkheid. Dat komt best tot uiting als de meer familiaal georiënteerde tattoos ter sprake komen. "Op mijn bovenarm staan de geboortedata van mijn dochters, en ook de vogels op mijn schouders en sleutelbeen verwijzen naar mijn vrouw en dochters. Dat wordt op mijn binnenarm vervolledigd door een oog (met de iris en kleur van de ogen van mijn vrouw, onze beschermengel) in een driehoek, rustend op een klok: daar moet nog het exacte tijdstip van de geboorte van mijn dochters in komen. Je ziet, mijn tattoos zijn work in progress", glimlacht hij. Mijn gesprekspartner heeft geen spijt van zijn tattoos. "Het is een kwestie van smaak, en zoals ik zei: je denkt beter wat langer na, zodat het geen impulsieve tattoo wordt. Ik vind dat ze diverse facetten en aspecten van mijn persoonlijkheid en de dingen die voor mij belangrijk zijn, belichamen. Wat anderen daar van denken, daar hou ik me niet mee bezig."