...
In de openingsscènes wordt onmiddellijk de bizarre toon gezet. Beau, een man op middelbare leeftijd, vertelt aan zijn psychiater hoe hij naar zijn moeder zal gaan. De volgende momenten op weg naar en in zijn appartement zijn van de meest waanzinnige die we de voorbije jaren in de bioscoop zagen. In het begin wisten we amper of we mochten lachen met wat deze getormenteerde man overkwam. Het is soms ook onduidelijk of de gebeurtenissen zich in zijn hoofd afspelen of reëel zijn. Dat levert alvast een staaltje virtuoze cinema op en een uitzinnige zwarte komedie met heel wat voer voor sociologen en psychiaters. Verantwoordelijk voor al dat imposante: de Amerikaanse regisseur van joodse origine, Ari Aster. Zo'n 10 jaar geleden - terwijl hij aan het schrijven was aan kortfilms en nog een tijdje voor zijn succesvolle horrorfilms Hereditary en Midsommar - ging hij verhuizen en bekroop hem de fantasie van een man die in zijn appartement vastzit door zijn beklemmende angst. Zo ontstond Beau is Afraid, dat naast paranoia diverse existentiële angsten bespeelt, al dan niet veroorzaakt door een dominante moeder. De film is nog gelaagder dan die pyschologische ondertoon. Dit zei Parker Posey (samen met Amy Ryan een van de actrices in glansbijrollen) daarover: "Ari legt intense emoties vast over wat het betekent om te leven in de 21ste-eeuwse kapitalistische samenleving van vandaag, met alle chaos en trauma's die daarbij horen. Belangrijker is nog hoe we onszelf van dit alles kunnen redden." Referenties aan Kafka, het surrealisme en magisch realisme zijn niet uit de lucht gegrepen. Voor wie houdt van David Lynch en vooral van het werk van regisseur-scenarist Charlie Kaufmann, kunnen we de film ten stelligste aanraden. Geen spek voor ieders bek, maar wij vonden Beau is Afraid verrukkelijk.