...
Landen vergelijken is een heikele aangelegenheid. Toch kunnen we in deze gezondheidscrisis niet naast het degelijk ogende Deense model kijken. Het leert ons om te beginnen dat snelheid verschrikkelijk belangrijk is. Denemarken ging op 11 maart in lockdown, België pas op 16 maart. Vijf dagen maken een wereld van verschil. Het scheelt duizenden besmettingen en tal van overlijdens. Naast bestuurlijke slagkracht houdt het moment om in lockdown te gaan uiteraard verband met externe factoren waarop een land niet altijd vat heeft. Dat geldt evenwel niet voor een ander verschilpunt: eenduidige communicatie. De Deense regering en gezondheidsadministratie spraken/spreken met één stem en dat geeft vertrouwen. Het staat ver af van het oorverdovende Belgische gekrakeel in twee talen. Het opbod tussen de kustburgemeesters is in dat verband zonder meer tenenkrullend. Opmerkelijk is dat Denemarken amper 5,8 miljoen inwoners telt en toch is opgedeeld in vijf regio's met verantwoordelijkheid voor gezondheidszorg. Dat is een troef, zo blijkt. Het laat toe in functie van regionale noden snel te beslissen. Hoe anders gaat het er aan toe in België met zijn hopeloos versnipperde gezondheidszorg. Terwijl voor Vlaanderen zorg, net zoals cultuur, al heel lang persoonsgebonden materie is. In principe toch. Al decennia klinkt het mantra dat ouderen zo lang mogelijk thuis willen blijven. Residentiële zorg is pas een laatste optie. In Denemarken zijn dat meer dan loze woorden, men investeerde fors in thuiszorg voor ouderen. En dan nog dit. Voor meer dan 40% zijn Belgische ziekenhuizen financieel afhankelijk van het medisch korps. Denemarken daarentegen koppelde de financiering volledig los van de activiteiten van hun - gesalarieerde! - artsen. Food for thought...