Uit voorzorg voorzien ziekenhuizen extra capaciteit en aparte units voor covid-19-patiënten. Artsen en verpleegkundigen zijn van top tot teen ingepakt in beschermingsmateriaal. Huisartsen houden consultaties met mondmaskers. Verzorgenden in woonzorgcentra benaderen bewoners als marsmannetjes. Mondmaskers zijn vaste prik op trein, tram, bus en overal elders. Het kost handenvol geld en levert in deze plasticvrije meimaand bijkomende tonnen (medisch) afval op. Hoe moet het verder?
Blijven we extreem voorzichtig in de gezondheidszorg en in de samenleving? Is oeverloos doordrammen aan de toog voortaan slechts een mooie herinnering? Of gewoon een hapje eten in een restaurant? Een theatervoorstelling bijwonen? Zal het ooit nog zijn zoals voorheen? Gaan we post-corona naar een steriele maatschappij waarbij afstandelijkheid haaks staat op het woord 'samen-leven'?
Heeft covid-19 met andere woorden een fundamenteel nefaste impact op de dagelijkse omgang tussen mensen? Depressief word ik van die verhulde gezichten en van de achterliggende gedachte daarbij. Elke mens is een potentiële haard van besmetting en dus te wantrouwen. 'L'enfer, c'est les autres', Sartre lijkt terug van nooit helemaal weggeweest.
Blijven we extreem voorzichtig in de gezondheidszorg en in de samenleving?
Toch zijn er ook positieve kanten aan de gezondheidscrisis. Misschien slaagt het Chinese virus waar een eindeloze stoet ministers faalden. Thuiswerk is nu toch wel definitief doorgebroken in vele sectoren en in heel wat functies. Is dit een blijver dan behoort ook het mobiliteitsprobleem minstens gedeeltelijk tot het verleden. En wat meer rust tijdens vrije momenten is allicht evenzeer meegenomen. Want, zo blijkt nu, tal van events kunnen we eigenlijk wel missen. Waar maken we ons druk over? Geen man overboord indien we er een keertje niet bij zijn.
Blijven we extreem voorzichtig in de gezondheidszorg en in de samenleving? Is oeverloos doordrammen aan de toog voortaan slechts een mooie herinnering? Of gewoon een hapje eten in een restaurant? Een theatervoorstelling bijwonen? Zal het ooit nog zijn zoals voorheen? Gaan we post-corona naar een steriele maatschappij waarbij afstandelijkheid haaks staat op het woord 'samen-leven'? Heeft covid-19 met andere woorden een fundamenteel nefaste impact op de dagelijkse omgang tussen mensen? Depressief word ik van die verhulde gezichten en van de achterliggende gedachte daarbij. Elke mens is een potentiële haard van besmetting en dus te wantrouwen. 'L'enfer, c'est les autres', Sartre lijkt terug van nooit helemaal weggeweest. Toch zijn er ook positieve kanten aan de gezondheidscrisis. Misschien slaagt het Chinese virus waar een eindeloze stoet ministers faalden. Thuiswerk is nu toch wel definitief doorgebroken in vele sectoren en in heel wat functies. Is dit een blijver dan behoort ook het mobiliteitsprobleem minstens gedeeltelijk tot het verleden. En wat meer rust tijdens vrije momenten is allicht evenzeer meegenomen. Want, zo blijkt nu, tal van events kunnen we eigenlijk wel missen. Waar maken we ons druk over? Geen man overboord indien we er een keertje niet bij zijn.
