In een conventie spreken artsen en ziekenfondsen sociale honoraria af. Het garandeert de bevolking tariefzekerheid en de artsen een (fiscaal) interessant sociaal statuut. Jaar na jaar onderschrijft het gros van de dokters dit ook. Het succes bewijst dat het hen niet in de eerste plaats om het geld te doen is.
Ook wie de conventie niet volgt en zelf zijn tarieven bepaalt, doet dat volkomen legitiem. De meeste artsen beoefenen immers een vrij beroep en de - sociale - conventietarieven volstaan vaak niet om alle kosten en investeringen te dekken.
Dat zijn de basisprincipes. Recente maatregelen van minister Vandenbroucke halen ze bruut onderuit. Niet-geconventioneerde ziekenhuisradiologen moeten (!) zich voor ambulante patiënten beperken tot conventietarieven bij gebruik van zware medische beeldvorming. En vanaf januari mogen niet-geconventioneerde extramurale artsen geen extra's meer vragen aan minvermogenden.
Is er nog sprake van een overlegmodel als een minister eenzijdig conventies opbreekt en artsen in een bepaald keurslijf dwingt?
De voorwendsels zijn: bescherming van sociaal zwakkeren en het vooruitzicht van een globale systeemhervorming die er ooit zou komen.
Concreet zien we evenwel dat al noodlijdende ziekenhuizen nog wat meer richting afgrond geduwd worden. Supplementen waren volgens de jongste Maha in 2022 goed voor 91 miljoen, honoraria droegen bijna 6,8 miljard bij aan de ziekenhuisfinancies. En uiteraard hebben ook privépraktijken extra geld nodig om te investeren.
Op termijn zijn de demarches van Vandenbroucke zo mogelijk nog schadelijker. Achter de schermen lopen artsenvakbonden en ziekenfondsen zich warm om een nieuw akkoord voor 2024 en mogelijk 2025 af te sluiten.
Heeft dit zin? Is er nog sprake van een overlegmodel als een minister eenzijdig conventies opbreekt en artsen in een bepaald keurslijf dwingt?