Eens om de zoveel weken krijg ik vanwege de redactie van Artsenkrant een vriendelijk, doch duidelijk aansporend mailtje dat mijn column verwacht wordt tegen een welbepaalde datum. De daaropvolgende avonden hou ik me vervolgens bezig met een aantal ooit neergepende schrijfsels tot een coherent geheel te maken, of vanaf blanco er dan nog aan te beginnen. Tegen de deadline aan dus. Ik heb het nooit gehad voor deadlines.
