De derde aflevering toont integraal de vijfde sessie van Jamie met psychologe Briony. Zij heeft een opdracht. Maar ook een missie. Want zo gaat dat. Het is niet zomaar een job. Psychologen zijn hulpverleners, care givers. Ze geven om mensen. Daar zijn ze meestal van nature goed in. Dat heeft hen naar een job als psycholoog geleid. Een groot hart.

Briony wil weten of Jamie begrijpt wat er gebeurt. Meer nog wil ze zelf begrijpen welke context mogelijk maakt dat een kind - waarbij we het liefst zouden uitgaan van onschuld - in staat is om iemand anders dood te maken. Is hij zelf slachtoffer van geweld? Wie doet hem kwaad? Waar leert hij te kijken naar zichzelf, de wereld en de mensen rond hem? Hoe warm of hoe koud is het in zijn gezin?

Ze heeft chocolademelk met marshmallows meegebracht - zijn favoriet. Zo toont ze Jamie dat ze hem ziet, dat hij een plek heeft. Dat hij waardig is. Ze maakt hiermee het verschil met de brutale inval waarmee de politie hem oppakte. Of hij zin heeft in haar sandwich (kaas met pickles), en of hij weet waarvoor ze komt. Een eerste test. "Ik hou niet van pickles."

Weerstand en verbinding

Het gesprek wordt een dans van weerstand en verbinding, van verbinding maken in de weerstand. Zachtjes een mandaat verwerven en binnengelaten worden, met als belangrijkste bondgenoot de voelsprieten die we 'intuïtie' noemen - de seingever van wat een (hulp)relatie nodig heeft om tot ontwikkeling te kunnen komen.

Soms lukt het, dan weer wordt ze buiten gekegeld. "Je manipuleert me", zegt hij. Maar dat hoort bij de job. Het gesprek gaat verder, ze vindt opnieuw connectie, of alleszins een nieuwe ingang om het gesprek verder te zetten. Ze wil ergens naartoe. In haar hoofd heeft ze hypothesen gevormd over wat er aan de basis van zijn gedrag kan liggen, en die wil ze toetsen. Een laag zelfbeeld. Zichzelf niet goed genoeg vinden. Ze klinken bekend, en kunnen grote hinderpalen vormen in de ontwikkeling van een mens. "Je zegt niet dat je me leuk vindt." Dat komt binnen.

Zijn woorden snijden in ons vel; we willen allemaal leuk gevonden worden

Het wordt een gesprek met uitdagingen en confrontaties. We zien hoe ze die met kalmte en gratie aanpakt. Ze navigeert rustig door het gesprek, begrijpend dat manipulatie en getest worden in haar grenzen deel zijn van het werk. De bluts met de buil - dat kennen we, we proberen er ons tegen te wapenen. Briony's vermogen om kalm en empathisch te blijven is bewonderenswaardig. Containen, noemen we dat.

Complexiteit

Adolescence schetst de complexiteit waarin jongeren anno 2025 opgroeien. Waarin ouders en scholen hun uiterste best doen, maar moeten roeien met de riemen die ze hebben. Het gaat over jongerentaal in een digitale wereld waar ouders weinig zicht op hebben. Het gaat over visies op mannelijkheid en vrouwelijkheid, en over het onvermogen van ouders om hun kinderen hierin te begeleiden wanneer die visies zich ontwikkelen in een wereld die niet de hunne is. Het gaat over gepest worden en over immense onmacht. Die complexiteit heeft Briony in haar hoofd wanneer ze met Jamie naar antwoorden zoekt. En haar eigen thema's. Misschien wel dezelfde?

Na een woede-uitbarsting van Jamie gaat ze even weg. Een theetje. Een ander perspectief opzoeken. Videobeelden bekijken. En dan is daar de cipier met zijn zeer menselijke vragen over haar werk - of met zijn stomme opmerkingen, het is maar hoe je het bekijkt. De shift tussen de oppervlakkige normaliteit en wat het met je doet om dit soort lastige verhalen te begrijpen is voelbaar. Je krijgt het aan geen mens uitgelegd.

Diepe pijn

Dan moet ze afronden. Dit was hun laatste sessie. Ze raadt Jamie aan gebruik te maken van alle hulp die hem wordt aangeboden. "Kom je niet meer terug?" Met dat besef is het hek van de dam voor Jamie. "Mag ik jou dan iets vragen: vind jij mij leuk?". Daar zit zijn diepe pijn. Dat is wat ze moest ontdekken. Met als inzet haar tijd, haar energie, haar eigen zelf. Zijn woorden snijden in ons vel; we willen allemaal leuk gevonden worden. Die bevestiging kan ze hem niet geven.

De complexe maatschappelijke, sociale en culturele context speelt een grote rol in ons doen en laten. Onze taak als hulpverlener is menselijk gedrag binnen deze context begrijpen. Dat is soms heel erg lastig en zwaar. Daarom hebben we goede opleidingen nodig, een professioneel netwerk, en ook de betrokken gezinnen, om onze tranen te mogen voelen, om die te kunnen begrijpen, om ook onszelf te stutten. Omwille van datgene wat we niet te zien krijgen, omwille van hun pijn, maar ook als bron van kracht en steun. Want als een kind lijdt, lijdt het hele gezin. En het is altijd samen, en nooit alleen.

Annemie Uyttersprot (systeemtherapeut, docent Thomas More Hogeschool, bestuurslid Belgische Vereniging voor Relatie- en Gezinstherapie en Systeemcounseling (BVRGS)) & Cinthe Lemmens (systeemtherapeut bij groepspraktijk Traject, bestuurslid BVRGS)

>> Adolescence is te zien op Netflix.

De derde aflevering toont integraal de vijfde sessie van Jamie met psychologe Briony. Zij heeft een opdracht. Maar ook een missie. Want zo gaat dat. Het is niet zomaar een job. Psychologen zijn hulpverleners, care givers. Ze geven om mensen. Daar zijn ze meestal van nature goed in. Dat heeft hen naar een job als psycholoog geleid. Een groot hart. Briony wil weten of Jamie begrijpt wat er gebeurt. Meer nog wil ze zelf begrijpen welke context mogelijk maakt dat een kind - waarbij we het liefst zouden uitgaan van onschuld - in staat is om iemand anders dood te maken. Is hij zelf slachtoffer van geweld? Wie doet hem kwaad? Waar leert hij te kijken naar zichzelf, de wereld en de mensen rond hem? Hoe warm of hoe koud is het in zijn gezin? Ze heeft chocolademelk met marshmallows meegebracht - zijn favoriet. Zo toont ze Jamie dat ze hem ziet, dat hij een plek heeft. Dat hij waardig is. Ze maakt hiermee het verschil met de brutale inval waarmee de politie hem oppakte. Of hij zin heeft in haar sandwich (kaas met pickles), en of hij weet waarvoor ze komt. Een eerste test. "Ik hou niet van pickles." Het gesprek wordt een dans van weerstand en verbinding, van verbinding maken in de weerstand. Zachtjes een mandaat verwerven en binnengelaten worden, met als belangrijkste bondgenoot de voelsprieten die we 'intuïtie' noemen - de seingever van wat een (hulp)relatie nodig heeft om tot ontwikkeling te kunnen komen. Soms lukt het, dan weer wordt ze buiten gekegeld. "Je manipuleert me", zegt hij. Maar dat hoort bij de job. Het gesprek gaat verder, ze vindt opnieuw connectie, of alleszins een nieuwe ingang om het gesprek verder te zetten. Ze wil ergens naartoe. In haar hoofd heeft ze hypothesen gevormd over wat er aan de basis van zijn gedrag kan liggen, en die wil ze toetsen. Een laag zelfbeeld. Zichzelf niet goed genoeg vinden. Ze klinken bekend, en kunnen grote hinderpalen vormen in de ontwikkeling van een mens. "Je zegt niet dat je me leuk vindt." Dat komt binnen. Het wordt een gesprek met uitdagingen en confrontaties. We zien hoe ze die met kalmte en gratie aanpakt. Ze navigeert rustig door het gesprek, begrijpend dat manipulatie en getest worden in haar grenzen deel zijn van het werk. De bluts met de buil - dat kennen we, we proberen er ons tegen te wapenen. Briony's vermogen om kalm en empathisch te blijven is bewonderenswaardig. Containen, noemen we dat. Adolescence schetst de complexiteit waarin jongeren anno 2025 opgroeien. Waarin ouders en scholen hun uiterste best doen, maar moeten roeien met de riemen die ze hebben. Het gaat over jongerentaal in een digitale wereld waar ouders weinig zicht op hebben. Het gaat over visies op mannelijkheid en vrouwelijkheid, en over het onvermogen van ouders om hun kinderen hierin te begeleiden wanneer die visies zich ontwikkelen in een wereld die niet de hunne is. Het gaat over gepest worden en over immense onmacht. Die complexiteit heeft Briony in haar hoofd wanneer ze met Jamie naar antwoorden zoekt. En haar eigen thema's. Misschien wel dezelfde? Na een woede-uitbarsting van Jamie gaat ze even weg. Een theetje. Een ander perspectief opzoeken. Videobeelden bekijken. En dan is daar de cipier met zijn zeer menselijke vragen over haar werk - of met zijn stomme opmerkingen, het is maar hoe je het bekijkt. De shift tussen de oppervlakkige normaliteit en wat het met je doet om dit soort lastige verhalen te begrijpen is voelbaar. Je krijgt het aan geen mens uitgelegd. Dan moet ze afronden. Dit was hun laatste sessie. Ze raadt Jamie aan gebruik te maken van alle hulp die hem wordt aangeboden. "Kom je niet meer terug?" Met dat besef is het hek van de dam voor Jamie. "Mag ik jou dan iets vragen: vind jij mij leuk?". Daar zit zijn diepe pijn. Dat is wat ze moest ontdekken. Met als inzet haar tijd, haar energie, haar eigen zelf. Zijn woorden snijden in ons vel; we willen allemaal leuk gevonden worden. Die bevestiging kan ze hem niet geven. De complexe maatschappelijke, sociale en culturele context speelt een grote rol in ons doen en laten. Onze taak als hulpverlener is menselijk gedrag binnen deze context begrijpen. Dat is soms heel erg lastig en zwaar. Daarom hebben we goede opleidingen nodig, een professioneel netwerk, en ook de betrokken gezinnen, om onze tranen te mogen voelen, om die te kunnen begrijpen, om ook onszelf te stutten. Omwille van datgene wat we niet te zien krijgen, omwille van hun pijn, maar ook als bron van kracht en steun. Want als een kind lijdt, lijdt het hele gezin. En het is altijd samen, en nooit alleen. Annemie Uyttersprot (systeemtherapeut, docent Thomas More Hogeschool, bestuurslid Belgische Vereniging voor Relatie- en Gezinstherapie en Systeemcounseling (BVRGS)) & Cinthe Lemmens (systeemtherapeut bij groepspraktijk Traject, bestuurslid BVRGS)