Severine Vermeire: "Ik heb Latijn-Grieks gestudeerd. Ik deed heel graag talen en geschiedenis, maar het beroep van arts sprak mij enorm aan. Ik ben naar de infodagen voor geschiedenis, rechten en geneeskunde gegaan en na die van geneeskunde wist ik: dit wordt het. Onze huisarts raadde me aan om in Leuven te beginnen. In die tijd was er nog geen ingangsexamen - misschien maar goed ook, want ik had in het middelbaar maar drie uur wiskunde per week gehad (lacht). Het eerste jaar heb ik hard moeten werken; ik heb veel gehad aan het monitoraat."

Een deel van haar stages deed Vermeire in de Paraguayaanse hoofdstad Asunción. "Dat was een echte eye-opener. Ik heb er ziektes gezien die ik de rest van mijn leven niet meer zal zien. Maar vooral zal ik nooit vergeten hoe ouders daar elke dag kwamen vragen of hun kindje nog antibiotica nodig had, en dan de twee of drie pilletjes voor die dag kochten."

Het was een van haar stagemeesters die haar aanraadde om te specialiseren in inwendige geneeskunde. "Hij zei: 'Je houdt ervan een probleem aan te pakken, je erin te verdiepen en een oplossing te zoeken. Dan is inwendige je op het lijf geschreven'."

In haar eerste specialisatiejaar kreeg Vermeire de vraag of ze wou doctoreren. "Ik had daar nooit bij stilgestaan, want ik was arts geworden om voor patiënten te zorgen. Mijn promotor Paul Rutgeerts, die helaas veel te vroeg is overleden, was een echte mentor voor me. Hij heeft me enorm geïnspireerd, zowel met zijn manier van werken, zijn omgang met de patiënten en zijn stijl van leidinggeven. Van hem mocht ik anderhalf jaar naar Oxford, waar men toen focuste op de pas ontdekte rol van erfelijkheid bij inflammatoire darmziekten."

Na haar doctoraat deed Vermeire klinisch onderzoek aan de McGill University in Montreal. Sinds 2003 is ze verbonden aan UZ Leuven en sinds 2005 geeft ze les aan de faculteit Geneeskunde. "Als hoogleraar in een universitair ziekenhuis moet je vier ballen in de lucht houden: naast onderwijs, onderzoek en dienstverlening heb je ook een klinische taak. Dat is soms pittig, dat lukt niet altijd op een werkdag van acht uur. Maar ik vind die afwisseling boeiend, en ook de wisselwerking. Je onderzoek leidt direct naar iets wat je patiënt kan helpen, en wat je aan je studenten kan doorgeven. Mijn lessen zijn elk jaar anders, gewoon omdat je steeds nieuwe inzichten opdoet."

Het is niet zo'n grote stap om te zeggen dat je zorg gaat dragen voor de hele universiteit

De klinische praktijk en het contact met patiënten zal Vermeire als rector het meest missen, zegt ze. "Dat was het moeilijkste aan mijn beslissing. Gelukkig heb ik fijne en bekwame collega's; ik weet dat mijn patiënten in goede handen zullen zijn. Een aantal patiënten heeft het nieuws in de media vernomen en stuurt me hartverwarmende berichtjes - dat doet dan wel deugd."

Wat kan haar ervaring in het UZ betekenen voor de universiteit, willen we weten. "Zorgen is iets wat voor mij vanzelfsprekend is: zorg dragen voor patiënten, maar ook voor de mensen die rond je werken. Het is niet zo'n grote stap om te zeggen dat je zorg gaat dragen voor de hele universiteit. Daarnaast zijn artsen gewend samen te werken, in een team met verpleegkundigen, paramedisch personeel, artsen uit andere disciplines. Dat impliceert ook dat je vertrouwen geeft aan je team. Dat wil ik in mijn campagne naar voren brengen: we moeten vertrouwen geven aan onze mensen, we moeten leren delegeren. We moeten hen een duwtje geven in plaats van aan hen te trekken."

Severine Vermeire maakt kans om de eerste vrouwelijke rector in 600 jaar te worden. "We hebben echt wel een nieuwe wind nodig. Kijk naar de maatschappij: die is erg divers op vlak van genderidentiteit, sociale of migratie- achtergrond. Bij de studenten zien we die diversiteit al weerspiegeld. Maar als je kijkt naar de werknemers van de universiteit, en zeker naar de beleidsfuncties, dan zijn er nog wel grote stappen te nemen."

De Vlaamse regering heeft het startquotum voor artsen verhoogd van 1.600 naar 1.723. Is de KU Leuven daar klaar voor? "We kunnen dat aan. De faculteit geneeskunde is met meer dan 10.000 studenten nu al de grootste van de KU Leuven. We investeren in infrastructuur, zoals het vaardigheidscentrum. Er moeten voldoende stageplaatsen bijkomen, en daar is onze decaan en zijn ploeg volop mee bezig. Ik ben wel bezorgd dat we mogelijks met een plethora aan artsen zullen eindigen, maar dat is een ander debat."

De Universiteit Hasselt wil graag een master geneeskunde aanbieden, en heeft daarover een voorakkoord met de KU Leuven. Hoe ziet Vermeire die samenwerking? "We moeten eerst een stapje terugzetten: er is voor die master nog geen decretaal vastgelegde onderwijsbevoegdheid verleend aan Universiteit Hasselt. Maar als die er komt, is er inderdaad een voorakkoord om dat samen met de KU Leuven te doen. We moeten dan rond de tafel zitten en goede afspraken maken. Ik ben daar niet bang voor: dat zal in orde komen."

Severine Vermeire: "Ik heb Latijn-Grieks gestudeerd. Ik deed heel graag talen en geschiedenis, maar het beroep van arts sprak mij enorm aan. Ik ben naar de infodagen voor geschiedenis, rechten en geneeskunde gegaan en na die van geneeskunde wist ik: dit wordt het. Onze huisarts raadde me aan om in Leuven te beginnen. In die tijd was er nog geen ingangsexamen - misschien maar goed ook, want ik had in het middelbaar maar drie uur wiskunde per week gehad (lacht). Het eerste jaar heb ik hard moeten werken; ik heb veel gehad aan het monitoraat." Een deel van haar stages deed Vermeire in de Paraguayaanse hoofdstad Asunción. "Dat was een echte eye-opener. Ik heb er ziektes gezien die ik de rest van mijn leven niet meer zal zien. Maar vooral zal ik nooit vergeten hoe ouders daar elke dag kwamen vragen of hun kindje nog antibiotica nodig had, en dan de twee of drie pilletjes voor die dag kochten." Het was een van haar stagemeesters die haar aanraadde om te specialiseren in inwendige geneeskunde. "Hij zei: 'Je houdt ervan een probleem aan te pakken, je erin te verdiepen en een oplossing te zoeken. Dan is inwendige je op het lijf geschreven'."In haar eerste specialisatiejaar kreeg Vermeire de vraag of ze wou doctoreren. "Ik had daar nooit bij stilgestaan, want ik was arts geworden om voor patiënten te zorgen. Mijn promotor Paul Rutgeerts, die helaas veel te vroeg is overleden, was een echte mentor voor me. Hij heeft me enorm geïnspireerd, zowel met zijn manier van werken, zijn omgang met de patiënten en zijn stijl van leidinggeven. Van hem mocht ik anderhalf jaar naar Oxford, waar men toen focuste op de pas ontdekte rol van erfelijkheid bij inflammatoire darmziekten." Na haar doctoraat deed Vermeire klinisch onderzoek aan de McGill University in Montreal. Sinds 2003 is ze verbonden aan UZ Leuven en sinds 2005 geeft ze les aan de faculteit Geneeskunde. "Als hoogleraar in een universitair ziekenhuis moet je vier ballen in de lucht houden: naast onderwijs, onderzoek en dienstverlening heb je ook een klinische taak. Dat is soms pittig, dat lukt niet altijd op een werkdag van acht uur. Maar ik vind die afwisseling boeiend, en ook de wisselwerking. Je onderzoek leidt direct naar iets wat je patiënt kan helpen, en wat je aan je studenten kan doorgeven. Mijn lessen zijn elk jaar anders, gewoon omdat je steeds nieuwe inzichten opdoet." De klinische praktijk en het contact met patiënten zal Vermeire als rector het meest missen, zegt ze. "Dat was het moeilijkste aan mijn beslissing. Gelukkig heb ik fijne en bekwame collega's; ik weet dat mijn patiënten in goede handen zullen zijn. Een aantal patiënten heeft het nieuws in de media vernomen en stuurt me hartverwarmende berichtjes - dat doet dan wel deugd." Wat kan haar ervaring in het UZ betekenen voor de universiteit, willen we weten. "Zorgen is iets wat voor mij vanzelfsprekend is: zorg dragen voor patiënten, maar ook voor de mensen die rond je werken. Het is niet zo'n grote stap om te zeggen dat je zorg gaat dragen voor de hele universiteit. Daarnaast zijn artsen gewend samen te werken, in een team met verpleegkundigen, paramedisch personeel, artsen uit andere disciplines. Dat impliceert ook dat je vertrouwen geeft aan je team. Dat wil ik in mijn campagne naar voren brengen: we moeten vertrouwen geven aan onze mensen, we moeten leren delegeren. We moeten hen een duwtje geven in plaats van aan hen te trekken." Severine Vermeire maakt kans om de eerste vrouwelijke rector in 600 jaar te worden. "We hebben echt wel een nieuwe wind nodig. Kijk naar de maatschappij: die is erg divers op vlak van genderidentiteit, sociale of migratie- achtergrond. Bij de studenten zien we die diversiteit al weerspiegeld. Maar als je kijkt naar de werknemers van de universiteit, en zeker naar de beleidsfuncties, dan zijn er nog wel grote stappen te nemen." De Vlaamse regering heeft het startquotum voor artsen verhoogd van 1.600 naar 1.723. Is de KU Leuven daar klaar voor? "We kunnen dat aan. De faculteit geneeskunde is met meer dan 10.000 studenten nu al de grootste van de KU Leuven. We investeren in infrastructuur, zoals het vaardigheidscentrum. Er moeten voldoende stageplaatsen bijkomen, en daar is onze decaan en zijn ploeg volop mee bezig. Ik ben wel bezorgd dat we mogelijks met een plethora aan artsen zullen eindigen, maar dat is een ander debat." De Universiteit Hasselt wil graag een master geneeskunde aanbieden, en heeft daarover een voorakkoord met de KU Leuven. Hoe ziet Vermeire die samenwerking? "We moeten eerst een stapje terugzetten: er is voor die master nog geen decretaal vastgelegde onderwijsbevoegdheid verleend aan Universiteit Hasselt. Maar als die er komt, is er inderdaad een voorakkoord om dat samen met de KU Leuven te doen. We moeten dan rond de tafel zitten en goede afspraken maken. Ik ben daar niet bang voor: dat zal in orde komen."