...
In 2016 krijgt Marieke Vervoort wereldwijde bekendheid na haar zilveren en bronzen overwinning op de Paralympics in Rio. Ze breekt er tijdens de persconferentie een lans voor wereldwijde legalisering van euthanasie en vertelt dat ze daarvoor sinds 2008 over de schriftelijke toestemming beschikt, maar voegt er onmiddellijk aan toe dat ze wil blijven leven zolang ze de pijn en de aanvallen volhoudt. Documentairemaakster Pola Rapaport (die eerder al het getormenteerde leven van turnster Nadia Comaneci portretteerde) krijgt de toelating van Marieke Vervoort om haar in haar dagdagelijkse leven te volgen en dat tot aan haar dood en begrafenis. Als kijker besef je gaandeweg meer en meer wat een lijdensweg Marieke al aflegde sinds haar pubertijd toen haar pijnen weggewimpeld werden als 'mentaal' en ze uiteindelijk de juiste diagnose 'progressieve myelopathie' te horen krijgt.Wanneer ze wegens te helse aanvallen zelfmoord overweegt, brengt een psychologe Marieke in contact met Professor Wim Distelmans die haar steunpilaar wordt. Mocht haar euthanasie-aanvraag niet goedgekeurd zijn, was ze er al lang niet meer geweest, zo verklaart ze tijdens de talrijke lezingen die ze wereldwijd geeft. De documentaire schuwt de zeer harde momenten niet, waarin Marieke het uitkermt van de pijn. Pola Rapaport wisselt die af met al even hilarische momenten waaruit blijkt dat Marieke ondanks alles haar extraverte persoonlijkheid behoudt. Bij de beelden van haar begrafenis weerklinkt Marieke van Jacques Brel, wondermooi gecoverd door Naima Joris. Wat een ode aan het leven.