Vriendschap als overlevingsmechanisme

Het relaas van de lotgevallen van twee Afrikaanse ouderloze vluchtelingen/kinderen die in ons land trachten te overleven legt op aangrijpend wijze wanpraktijken bloot in onze samenleving. Uitgangspunt van de film is de vriendschap en jullie wilden extra de nadruk leggen op het filmen van de lichamen. Tevreden met het resultaat?Dat is alleszins wat we probeerden. Op enkele momenten na waar ze letterlijk gescheiden zijn, komen de kinderen steeds samen in het beeldkader. Dat was een van de elementen die we ons specifiek oplegden voor de regie. Verre van evident want zij is veel groter dan hij. Alles was ten dienste van de lichamen, hun bewegingen. Jullie schreven een intentienota voor de film gedraaid werd. Veranderde er nog veel?Wat de acteurs betreft wel, zeker de kleine jongen heeft een explosiviteit, een hogere snelheid in de film gebracht dan wij in gedachten hadden. Ook de fysieke nabijheid tussen hen beiden kreeg een andere invulling. Als men 12 jaar is, heeft men dat niet zo graag, aanraken en zo. Hij zette zich dan dicht tegen haar, anders dat wij ons hadden voorgesteld. Meer dan ooit staat en valt alles met de casting. Hoe verliep die? Lokita hadden we al gevonden na twee dagen. Het jongetje Tori, dat duurde langer. Het scenario vereiste dat hij klein was, maximum 1,5 meter. En kinderen zijn heden ten dage al snel groot. Ze eten te veel en groeien te snel (luidlachend). Jullie hebben als geen ander ervaring om met kinderen te werken. Denken we maar aan L'enfant, La promesse, Le jeune Ahmed? De bespeelde thema's hier zijn wel heel zwaar om te vatten voor kinderen.Wij leggen niets uit. Lokita is al 17, maar de jongen 12. Die laatste las het scenario samen met zijn ouders. Hij had het verhaal begrepen onder andere dat hij een 'enfant sorcier' was dat van Benin komt. Als je als kind in een film meespeelt, ontstaan er sowieso sterke vriendschappen met de rest van de cast en dat was ook hier het geval. De kijker ziet akelige dingen, hij is dat aan het spelen met vrienden. Voor het eerst in een van onze films zijn de hoofdpersonages twee kinderen die nooit eerder acteerden, niet eentje.Er duiken heel wat afgrijselijke elementen op: kinderprostitutie en mensenhandel, kinderdealers, uitbuiting door de Afrikaanse kerkgemeenschap in ons land. Op welke informatie baseerden jullie zich, want dat deze dingen al te vaak gebeuren staat buiten kijf?Voor dat alles documenteerden we ons. Wat de personages betreft, we gingen praten met de directrice van het asielcentrum, kregen alle info over asielaanvragen en wat er gebeurt als die op je 18e nog niet in orde is. Wat ons specifiek heel erg boeide was een reeks artikelen die we kregen over vluchtelingenkinderen die zonder ouders in een nieuw land aankomen. Uit verslagen van de psychiaters kwam steeds een enorme ravage naar voren bij die kinderen en meer bepaald een verschrikkelijk gevoel van eenzaamheid. Soms manifesteerde die zich in fysieke symptomen en psychosomatische problemen. Dat alles komt boven op de trauma's die ze overhielden aan de reis. Ze slapen heel vaak, wat problemen op school met zich meebrengt. Het gegeven van de eenzaamheid zorgde er mee voor dat vriendschap het uitgangspunt van de film werd. Ze hebben elkaar nodig, zijn verloren zonder elkaar en Lokita wordt zelfs ziek van eenzaamheid.Die vriendschap zorgt voor de optimistische touch en staat enorm in contrast met de rest van de personages en de film. Zo hebben we de film opgevat. De vriendschap is onaantastbaar en zal door geen van beiden verbroken of verraden worden. Het is hun verlichte territorium waarin ze graag leven en waar ze gelukkig kunnen zijn. De realiteit en de omstandigheden van hun ballingschap zijn daar onophoudelijk mee in strijd.Een positieve noot om te eindigen. De scènes waarin de kinderen zingen zorgen letterlijk voor optimistische noten?De muziek maakt langs de ene kant hun vriendschap. Het ene Italiaanse deuntje laten we ook weerklinken als ringtone. Het andere is een wiegelied uit het noorden van Kameroen, dat Lokita Tori aanleert en waarin ze vraagt: 'Troost me als ik me eenzaam voel'. Zo fungeren ze eigenlijk als elkaars ouders.