Voor elk wat wils

Sophie Petit startte haar huisartsen- carrière in een prestatiepraktijk, maar kwam al snel terecht in een Maison Médicale in Linkebeek. "Dat voelde voor mij als thuiskomen", zegt Petit, die vandaag actief is in wijkgezondheidscentrum De Regent in Antwerpen. "Ik vind het belangrijk dat onze praktijk een erg groot sociaal engagement heeft en zich richt op de meest kwetsbare patiënten. Daar was ik naar op zoek." Een forfaitaire praktijk kan diverse vormen aannemen. Naast de wijkgezondheidscentra zijn er forfaitaire praktijken die Sophie Petit 'liberaal' noemt. "Niet omdat ze niet sociaal zouden zijn, maar omdat de huisarts er meer vrijheid heeft. In een WGC is de raad van bestuur vaak extern, waardoor je als huisarts minder de regie in eigen handen hebt. Wat ik in een WGC wel vind, is een groot team en grote flexibiliteit. Contact met patiënten en het aanhoren van hun verhalen geeft me energie. Maar ik ben ook blij dat ik niet enkel met patiënten moet bezig zijn om geld te verdienen. Ik kan ook andere taken als praktijk- en populatiemanagement of een engagement bij Domus Medica opnemen. Dat voortdurend switchen tussen taken, ligt me wel." Voor Sophie Petit is de taakverdeling binnen de praktijk belangrijk, maar ze pleit er wel voor dat de patiënt in de mate van het mogelijke een vaste huisarts behoudt. In mijn vorige praktijk was dat niet het geval en dan merk je toch dat zowel patiënten als zorgverstrekkers een beetje verloren lopen. Ik merk ook dat de patiënten een band opbouwen met de verpleegkundige. Huisarts en verpleegkundige zijn erg aanvullend. De patiënt zegt andere dingen tegen de verpleegkundige dan tegen de huisarts. Daardoor gaat de kwaliteit van de zorg vooruit. Toch een kanttekening: het vraagt veel energie. Je moet dezelfde visie hebben binnen het WGC en verliest zo een stukje individuele vrijheid." Kris Bayens studeerde af in 1995 en kende nog de tijd van de plethora. "In mijn geboortedorp Ravels waren er zestien huisartsen voor ongeveer 15.000 inwoners. Het doel van de meeste huisartsen was toen elke dag de wachtzaal vol krijgen. Vijftien jaar later waren er nog tien huisartsen. Omdat het aantal huisartsen steeds verder afnam, vormden we in 2014 met vier collega's een praktijk. Door omstandigheden bleven we enkele jaren later nog met twee huisartsen over voor 5.000 patiënten en kozen we voor een multidisciplinaire praktijk." Om het werk leefbaar te houden, maakten Kris Bayens en zijn collega misschien ietwat noodgedwongen werk van taakdelegatie. Dat blijkt echter ook binnen een prestatiepraktijk een goede keuze. "Was het tien jaar geleden een kwestie van overleven, dan leveren we vandaag veel kwaliteit. Onze verpleegkundige is ook vroedvrouw. Door het aantal uitstrijkjes dat ze maakt, zit onze praktijk ongetwijfeld aan P97", lacht Bayens. "Door de verpleegkundige goed in te zetten, verlopen de raadplegingen veel efficiënter. Ze bereidt dossiers voor, geeft medicatie en gaat na welke preventieve handelingen mogelijk zijn. Iets waar nog meer aandacht naartoe zou moeten gaan, is patient empowerment, patiënten die meedenken over het gebruik van de zorg. In elk systeem zou dat een slok op de borrel schelen. Ik ben er ook van overtuigd dat huisartsen nog veel taken doen die ze makkelijk kunnen uitbesteden. We moeten leren bepaalde taken uit handen te geven. Ik wil wel graag familiedokter blijven, wat betekent dat ik op regelmatige basis de patiënt blijf zien." Griet Verhelst is één van de huisartsen die ervoor koos in het systeem van de New Deal te stappen. Huisartsenpraktijk Ampersand in het West-Vlaamse Lendelede bestaat vandaag uit twee huisartsen, een verpleegkundige in een huisartsenpraktijk (VIHP), een praktijkassistente en een praktijkmanager. "Een van de voordelen van de New Deal is het kwartaalbedrag dat je krijgt om een praktijkmanager te vergoeden. Hij werkt een halve tot een dag per week voor onze praktijk. In die tijd houdt hij onder meer bij hoeveel GMD's er zijn en hoe die verdeeld worden over de praktijk of hoeveel patiënten er naar de verpleegkundige gaan. Komt er een haio in de praktijk dan past hij het dashboard aan. Hij zorgt ervoor dat de regels inzake brandveiligheid worden opgevolgd. Het zijn maar enkele voorbeelden van het werk dat de praktijkmanager overneemt van de huisarts, waardoor die zich meer met patiënten kan bezighouden." Financieel maakt de overstap van een prestatiepraktijk naar de New Deal weinig verschil voor Griet Verhelst. "We zien wel dat de kwaliteit van onze zorg toeneemt omdat we meer op populatieniveau gaan nadenken, terwijl dat voorheen toch meer op patiëntniveau gebeurde. Ik zie niet meer elke (chronische) patiënt om de drie maanden. Onze VIHP ziet diabetespatiënten vaker dan ik. Driemaal tegenover eenmaal per jaar. Wanneer er zich een probleem voordoet, komt de diabetespatiënt uiteraard wel meteen bij mij terecht. Op deze manier winnen we al wel drie raadplegingen op jaarbasis bij deze patiënt. Hetzelfde geldt voor onze frailty-patiënten. Ik zie ze om de vier maanden, maar elke maand gaat er wel een verpleegkundige langs. Opnieuw een verlaging van de werkdruk zonder dat de kwaliteit eronder lijdt."