...
Overal vind je kleine en grote sporen van ongelijkheid terug. In onze taal bijvoorbeeld, waarin de man nog steeds heel erg als 'standaard mens' wordt aanzien. In onze geneeskunde, waarin de prototypediagnose van een hartaanval of een autismespectrumstoornis die van een mannelijke patiënt betreft. In onze politiek, waarin vrouwelijke politici aan heel andere maatstaven moeten voldoen dan hun mannelijke tegenhangers. En hoe meer ik erover lees, hoe meer ik het opmerk in mijn eigen leefwereld, hoe kwader ik me kan maken. Kwaadheid is belangrijk. Het is wat ons aanspoort tot actie. Wat ons doet opkomen voor onze eigen rechten en die van anderen. Het is het voornaamste gevoel achter de #MeToo- en de BlackLivesMatter- bewegingen. Waarom zouden we ons niet kwaad mogen maken over systemisch onrecht? Mijn voornaamste boodschap is niet om je te verliezen in woede en frustratie, maar wel om zonder schaamte uit te komen voor je kwaadheid. Wij hebben het recht om als vrouwen een plaats in te nemen in deze maatschappij. Niet als afterthought, niet omdat het toegelaten wordt door mannen, maar omdat wij evengoed mensen zijn. Mensen die in dezelfde oneindige variëteit voorkomen, die evengoed succesvol, feilbaar, ambitieus, inschikkelijk, luid of introvert kunnen zijn. Ik hou van de persoon die ik de afgelopen jaren geworden ben. Ook op de momenten dat ik me onzeker en minderwaardig voel. Ook op de dagen dat ik fouten maak en niet mijn beste versie ben. En ik kijk ernaar uit om mezelf binnen acht jaar nog eens tegen te komen.