...

Met de expo Louis de Funès (meer dan 21.000 bezoekers ondanks Covid) bewees Cinéma Palace enkele jaren geleden dat het - naast om films te bekijken - ook de ideale plek vormt om op een andere manier de zevende kunst te etaleren. Het gebouw waarin Cinéma Palace gevestigd is, vormt op zich al een trekpleister. Voor hun nieuwste tentoonstelling werkte Cinéma Palace andermaal samen met de Cinémathèque Française. Verspreid over verschillende verdiepingen van meer dan 500m2 kan u kuieren langs voorwerpen (jurken en andere accessoires), foto's, teksten, documenten van de opnames, maar ook hoogst persoonlijke objecten (zoals brieven en notitieboekjes) en natuurlijk talloze videofragmenten. Die getuigen alle zowel van de filmexploten van Romy Schneider (23 september 1938 - 29 mei 1982) als haar leven, vaak tragisch op persoonlijk vlak. Bovenal komt ze vrij snel naar voren als een vrijgevochten vrouw en actrice die haar eigen carrière bepaalde door uiterst eigenzinnige keuzes. De expo start met haar jeugd en eerste stappen als actrice op 15-jarige leeftijd in Duitsland en Oostenrijk. Zoals velen onder u maakten we als kind kennis met de lieve Romy dankzij de Sissi-films waarin ze aan de zijde van haar moeder Magda Schneider acteerde. De keerzijde van dat enorme succes leidde tot een vlucht naar Frankrijk om zoals ze zelf verklaart 'haar leven terug te krijgen'. Daar werd ze eerst vooral beschouwd als het liefje van Alain Delon. Via Delon bezocht ze de set van Rocco e i suoi fratelli en wou ze zo snel mogelijk acteren in een regie van Luchino Visconti. Dat gebeurde in 1962 met Boccacio '70, een zogenaamde sketchesfilm waarbij Visconti het luik Il Lavoro voor zijn rekening nam. Visconti regisseerde haar zo'n 10 jaar later in Ludwig waarin ze opnieuw Elisabeth Van Beieren speelt, in niets te vergelijken met haar portrettering in de Sissi-films. Even terug naar de jaren '60. Heel origineel hoe de films L'enfer en La piscine op deze expo worden belicht. Het onafgewerkte L'enfer (zie AK 2239) waarin Schneider onder regie van Henri-Georges Clouzot een paranoïde vrouw speelt, krijgt u voorgeschoteld met aaneengeregen verbijsterende filmflarden. Beelden van La piscine kan u languit bekijken vanuit een van de strandstoelen. Al even indrukwekkend is een verdieping hoger, het luik op de expo met de films van Claude Sautet, te beginnen met Les choses de la vie (zie AK 2631). Neem op deze expo uw tijd en bekijk de videofragmenten, die ook een inzage geven in de opnames en zeker bij Sautet, de band tussen regisseur en actrice. Romy Schneider werkte samen met de grootste regisseurs, ook in de VS met Otto Preminger (The Cardinal) tot zelfs Orson Welles (The Trial). Het weerhield haar niet om voor L'important c'est d'aimer (1976) met een schier onbekende regisseur als Andrzej Zulawski in zee te gaan. Het leverde haar een eerste César op. Die durf weet de tentoonstelling als geen ander te vatten. Ook al baant de expo zich volledig chronologisch een weg door leven (tot haar veel te vroege dood op amper 42-jarige leeftijd) en werk (tot haar laatste film La passante du Sans-Souci), ze weet vaak te verrassen. Gelijklopend met de expo zullen nog tot eind juni films (al dan niet met gasten) vertoond worden en evenementen georganiseerd zoals masterclasses. Het eerstvolgende evenement vindt plaats op 22 april. Dan presenteert filmhistoricus Wouter Hessels The Trial of Orson Welles. Om af te sluiten laten we Romy Schneider zelf aan het woord die haar eigen unieke positie raak wist te vatten: "In werkelijkheid was ik gewoon mijn tijd vooruit. In een tijd dat er nog geen sprake was van vrouwenemancipatie bepaalde ik mijn eigen lot. Ik smeedde mijn eigen plannen, en ik heb er geen spijt van."