...
De inleidende anekdote: Een jonge vrouw zegt tegen een vriendin: "Nick Cave komt naar België", waarop de andere repliceert: "Is dat die artiest die op Dirk De Wachter lijkt?"Interviewer Arnout Hauben sluit daar met zijn eerste vraag bij aan door te duiden op de rol van de psychiater die almaar belangrijker wordt in deze maatschappij. De Wachter: "Ziet dat hier nu", om te vervolgen met "Mensen zoeken bij de psychiatrie naar houvast. Ofschoon ik steeds schrijf dat ik het ook niet weet, helpt dat blijkbaar niet want ik blijf mee dat houvast vertegenwoordigen."Hauben citeert uit het boek : "Psychiater zijn is een genade. Het is een ongelofelijk voorrecht om dit beroep te kunnen uitoefenen." De Wachter: "Voor twee dingen in mijn leven heb ik moeten vechten: studies om psychiater te worden en voor mijn vrouw, wat veel moeilijker was, daarvoor kan je ook niet studeren. Op mijn 16de kreeg ik dankzij een leraar Nederlands door de interne monoloog van de protagonist uit De avonden van Gerard Reve een gevoel van herkenning. Toen diezelfde fantastische leraar wat lessen over Freud en Jung gaf wist ik 'dat wil ik doen, de gedachten van mensen onderzoeken'. De gedachte 'eerst jezelf leren kennen om de ander te begrijpen?' draai ik zoals Levinas en Heidegger graag om: De ander is er eerst. Ik word maar in de blik van de ander, die altijd een mysterie zal blijven. Op lange termijn blijft het interessant om mensen te ontdekken. Onmogelijk in een wegwerpmaatschappij waar menselijk contact van korte duur is zelfs tussen arts en patiënt. Dat is volgens mij een slechte zaak. Mensen moeten niet eeuwig patiënt blijven, maar wel op ontdekking naar zichzelf blijven gaan en mij minder nodig hebben. De psychiater moet een katalysator zijn. Verkrachtingen, misbruik, verlies van een kind, daarvoor zal mijn beroep altijd nodig zijn."Uit een in het boek aangehaald onderzoek verklaart 1 Belg op 4 zich ongelukkig en de helft eenzaam. De Wachter: "Velen voelen zich eenzaam en kunnen nergens terecht met hun verdriet tenzij bij psychiaters en psychologen wat die enorme wachtlijsten veroorzaakt. 'Hoe komt het toch dat een wereld die zo inzet op leukigheid niet kan omgaan met verdriet?' was de aanleiding van het boek. Op de maatschappij die autonomie heilig verklaart, wens ik een correctie te bieden. Die doorgedreven autonomie veroorzaakt meer eenzaamheid."Arnout Hauben plukt twee tips uit het boek: 'Meer elkaars psychiater worden en aanraking'. De Wachter: "Ik nodig iedereen uit om te spreken over moeilijke dingen en te luisteren. Vang signalen op en reageer niet met slechts een sms. Aanraken is een wezenlijke menselijke nood. Vel voelen, vanzelfsprekend met wederzijdse toestemming, zorgt voor voor verbinding. Ik kom uit een familie van aanrakers met vader, broer en schoonzus, allen kinesisten."Ten slotte doet Dirk De Wachter een oproep naar mensen die momentaan gelukkig zijn om open te staan voor mensen die het veel minder goed hebben. "De lastigheid geeft op een heel rare manier toegang tot schoonheid. Iets kunnen betekenen voor iemand die in nood is, geeft zin aan uw bestaan."