...

Dokter Kashuk verwelkomt ons in haar spreekkamer op de dienst inwendige ziekten. "Ik zie hier momenteel mensen van de Travelclinic, hiv-patiënten ook. Maar, hoe blij ik ook ben dat ik als arts mag werken, dit is het werk van een basisarts. Ik denk dat ik meer in mijn mars heb, ik wil me graag verder ontwikkelen als arts. Ik heb de laatste jaren in Oekraïne in een algemeen ziekenhuis gewerkt en als huisarts in een privépraktijk." Dat verdient toch een woordje uitleg. Want de keuze voor België is toch niet per se evident, en ook haar Nederlands is verrassend goed. "Ik was van 2012 tot 2018 samen met een Belgische man, we woonden toen met mijn dochter uit een eerste huwelijk in Roeselare. Ik heb daar intensieve lessen Nederlands gevolgd en spreek jullie moeilijke taal dus wel, maar mijn uitspraak is niet perfect, hoor", klinkt het bescheiden. "Mijn dochter is onlangs in Roeselare geweest om af te spreken met jeugdvrienden van toen." In die periode heeft dokter Kashuk geijverd om haar diploma geneeskunde van de Medical University van Zaporija te laten erkennen in ons land. "Het heeft me drie jaar gekost om alle nodige papieren en documenten te pakken te krijgen, die te laten vertalen en mijn diploma erkend te krijgen. Ik ben heel vaak teruggekeerd naar mijn land, want op mijn vele mails kwam nooit antwoord", herinnert ze zich met een diepe zucht. Er was nog een bijkomende reden om geregeld terug te keren naar Oekraïne. "Mijn mama woonde daar alleen en had geregeld medische zorg nodig. Uiteindelijk heb ik moeten kiezen tussen mijn mama en mijn huwelijk - ik heb gekozen voor mama en ben teruggekeerd." Op 26 februari 2022, twee dagen na de Russische inval in haar land, zijn dr. Kashuk, haar dochter en moeder op de vlucht geslagen - via Lviv, Warschau en Amsterdam naar België. "Ik ben via de Oekraïense ambassade in contact gekomen met vrijwilligers die vluchtelingen opvingen. Brussel of Wallonië vond ik geen optie, die taal spreek ik immers niet, dus lag de keuze voor Vlaanderen voor de hand." Intussen woont de dokter met haar familie in het Gent, niet zo ver van het UZ, en sport ze geregeld in haar vrije tijd. "Ik wandel en loop graag, fietsen doe ik liever niet. Daarbuiten doe ik yoga en paaldansen, ik kook graag en ga wel eens naar een pretpark met mijn dochter." Die haalt goede punten op school, meldt de dokter fier, en ook met haar moeder gaat het goed: ze werkt nu als poetshulp. Dr. Kashuk is vooral opgelucht dat alle administratieve formaliteiten om als arts te mogen werken eindelijk in orde zijn. "Toen ik in Roeselare woonde, heb ik nooit als arts gewerkt. Nu heeft het ook nog een aantal maanden geduurd voor ik mijn visum had en inschreven was bij het Riziv. Tot die tijd heb ik in het UZ vaak Oekraïense mensen geholpen, onder meer als tolk, want dingen zoals een ziekenfonds kennen we niet bij ons." Het keert meermaals terug tijdens onze babbel: Belgen heeft ze als heel behulpzaam, maar ook gesloten ervaren. "In Oekraïne krijg je van iedereen goede raad. Maar ja, terugkeren is voorlopig niet aan de orde, helaas, maar dat blijft wel ons land. Ik heb maandelijks wel contact met vrienden over hoe de situatie daar is. Zo weet ik dat mijn appartement nog intact is, maar blijft dat zo? De situatie is voor mij anders dan voor landgenoten die uit de regio Lviv komen: daarvan zijn er al heel veel teruggekeerd. Maar ik heb wel heimwee", erkent ze. Maar hoe ziet ze haar toekomst dan? "Ik wil liever niet te veel aan de toekomst denken, want dat bezorgt me wel eens slapeloze nachten. Misschien wil ik op termijn wel graag als huisarts kunnen starten. Dat communicatieve aspect van de job heeft me altijd geboeid en was voor mij ook een van de redenen om geneeskunde te gaan studeren. Maar als ik hier als huisarts wil beginnen, moet ik een stagemeester vinden, en dat is niet zo simpel. Ik kijk wel uit, ik ben een doorzetter", zegt ze met klem en grote ogen. Die ogen schieten echt vuur als we het woord Rusland laten vallen. "Laat me duidelijk zeggen: ik heb geen probleem met de Russische taal. Ik heb vrienden in Oekraïne met wie ik Russisch spreek, en ook in Gent wonen Russen met wie ik gewoon kan spreken. Dat zijn deftige mensen. Maar wat Rusland nu aanricht in mijn land, hun politiek, dat is..."