'Mijn mooiste momenten beleefde ik in België'

Hij was senior resident aan de universiteit van Bagdad, had een mooie positie in zijn geboortestad. Maar hij ambieerde een buitenlandse carrière, zo start het verhaal van anesthesist- intensivist Jalil Hassanin (41). "Ik ben dus niet als vluchteling naar hier gekomen. Ik heb mijn visumaanvraag gedaan voor de miserie in Bagdad is begonnen. Pas na 2004, toen ik al in België was, is de situatie daar helemaal omgeslagen." Dat de keuze voor een buitenlandse carrière uiteindelijk op ons land is gevallen, heeft alles te maken met de reputatie van KU Leuven, legt de Iraakse arts uit. "De universiteit in Bagdad is eertijds gesticht door de Engelsen, dus het onderwijssysteem is er op een Angelsaksische leest geschoeid. Maar als je, zoals ik, kijkt naar het buitenland duikt Leuven al snel op de radar op. Het is een internationaal bekende universiteit, en mijn vader heeft me altijd op het hart gedrukt dat als je goed studeert, je sowieso kansen zal krijgen. Als je dan de stap naar het buitenland overweegt, bekijk je alle opties: hoe zit het visummatig, wat met de taal? Maar alles is vlot gelopen." Eenmaal dr. Hassanin in ons land belandt, is het echter opnieuw studeren geblazen. "Ik moest het laatste jaar geneeskunde overdoen, met examens in het Nederlands. Integratie is sowieso een persoonlijk proces, en een van de moeilijkste elementen daarin vind ik de taal." En Nederlands is best een moeilijke taal, heeft hij ervaren. Maar, legt hij me in bijna accentloos Nederlands uit, "het is belangrijk om te leren en te kunnen communiceren. Als arts werk je met mensenlevens, dan moet je gewoon veel oefenen. Ik ben een heel sociaal iemand met heel wat Belgische vrienden, en ook mijn dochters corrigeren me nog wel eens. Alleen met de finesses van het Nederlands durf ik nog wel eens te worstelen. Of als ik een verslag moet schrijven, dan duurt het wat langer." Sinds zijn komst naar België heeft de arts professioneel een hele weg afgelegd. "Ik heb na mijn zevende jaar nog een master Sexual Health gevolgd, heb een jaar als assistent op de spoed in Aalst gewerkt, maar ben toch terug gaan studeren: anesthesie en intensieve zorgen. Ik was in Genk (ZOL) immers in contact gekomen met professor Hadzic en de locoregionale anesthesie waarbij patiënten niet meer onder algemene verdoving worden behandeld." Die techniek heeft hij mee helpen te ontwikkelen in de Hasseltse ziekenhuizen waar hij intussen staflid is. Naast zijn professionele bezigheden treedt Jalil tevens op als vrijwilliger-spoedarts op Pukkelpop en Tomorrowland, en is hij betrokken bij de opleiding van verpleegkundigen bij het Vlaamse Kruis. "Ik vind dat soort engagement belangrijk, ook om je dieper te integreren. Ik denk dat ik hier intussen een heel mooie cirkel, ook multinationale, vrienden heb op gebouwd." Toch onderhoudt dr. Hassanin nog steeds nauwe banden met zijn moederland. "Ik ben in 2016 al eens teruggekeerd om studenten daar te onderwijzen in anesthesietechnieken. Volgend jaar plan ik opnieuw een missie naar Bagdad. Uiteindelijk heb ik hier kansen gekregen, maar ik wil ook iets teruggeven aan mijn geboorteland. Telkens als ik daar kom, zelfs al is het maar voor enkele dagen, word ik er allerhartelijkst ontvangen." Het is uiteraard een gelegenheid om oude vrienden en familie terug te zien, "maar ik mis dat niet echt. In se heb ik de mooiste momenten van mijn leven in België beleefd, toen ik mijn diploma hier heb behaald bijvoorbeeld. Mijn dochtertjes zijn ook hier geboren en doen het uitstekend. Zij hebben Irak trouwens nooit gezien, al vragen ze er soms wel naar." Ook ter plaatse rijst soms wel eens de vraag: 'Waarom kom je terug, het is hier toch onveilig?' De dokter knikt: "Mijn hart ligt intussen meer hier. En toch: ik speel heel graag (zaal)voetbal, maar als ik moet kiezen tussen de Rode Duivels of Irak, dan weet ik echt niet wat gekozen, hoor. Het is misschien moeilijk te begrijpen, maar je wil als arts iets teruggeven en binnen mijn mogelijkheden collega's en studenten helpen." Mijn gesprekspartner toont zich overigens verbaasd dat het verwerven van de Belgische nationaliteit vooral een administratieve formaliteit is. "Ik heb nu de dubbele nationaliteit. Toen ik mijn aanvraag ging doen, had ik me grondig voorbereid op allerlei vragen over geschiedenis en dergelijke. Daar werd helemaal niet naar gevraagd. De ambtenaar zette de nodige stempels en klaar was Kees. Dat vond ik toch wel verrassend. Als ik bijvoorbeeld zie hoe je in Canada een hele procedure moet doorlopen en men een speciale ceremonie organiseert voor nieuwkomers, dan vond ik dit toch een beetje pover."