'Met Barcelona heb ik nog altijd een band'

Johan Bellemans kwam op de Olympische Spelen van Barcelona samen met zijn broer Dirk uit in de 470-klasse, een tweepersoonsboot. "Aan de Spelen kunnen deelnemen, was een ambitie die we hadden sinds we klein waren. Inmiddels heeft België goede zeilers, maar toen was het echt moeilijk om je te kwalificeren voor België. Historisch gezien heeft ons land maar moeilijk zeilers kunnen afvaardigen omdat de selecties zo zwaar waren en ons land niet zo sterk was. Het was bijna een mission impossible, zeker in de klasse waarin wij actief waren. Er is sindsdien heel veel verbeterd - met zeilers als Sébastien Godfroid, Evi Van Acker en Emma Plasschaert - maar tot op heden is er nog geen enkel ander Belgisch team in geslaagd zich te plaatsen in de 470-klasse. Wij waren toen de nummer 15 op de wereldranglijst en zijn 18de geëindigd op de Spelen." In die periode dook nog een andere naam op: Ingrid Bellemans.Ja, dat is mijn zus, die heeft zich geplaatst voor de Spelen van Atlanta, vier jaar later. Onze familie zit in de sport, veelal in het zeilen. Ik heb nog een andere zus die normaal ook naar Barcelona was geweest, maar zij heeft toen net een medisch probleem ontwikkeld. Ik zat toen in volle opleiding orthopedie in Engeland, terwijl mijn broer als een van de laatste zijn legerdienst vervulde. Maar we trainden dagelijks. Als ik toen had moeten kiezen tussen het zeilen en de geneeskunde, ik zou zeker voor het zeilen gekozen hebben. Die dynamiek en het je willen meten met anderen is een fantastisch project in je leven. Die interne drang heb ik ook in de geneeskunde altijd gehad: ik wil altijd beter worden. Die manier van denken blijft daarin zitten. Je weet pas dat je het beste uit jezelf haalt door de anderen als maatstaf te nemen. Ook Philippe Rogge, de zoon van voormalig IOC-voorzitter Jacques, zeilde toen.Philippe en Caroline, de twee kinderen van Jacques zeilden. Philip kwam uit in de Finn-klasse en tegen Caroline heb ik nog gezeild in de 470. Jacques zeilde ook en was net als ik orthopedisch chirurg gespecialiseerd in de knie. Ik ben in 1984 gestopt met zeilen en in het BOIC wou men de medische staf vernieuwen. Via Philippe ben ik er toen bij gekomen en later hoofdarts geworden. Hij was chef de mission. Hoe beleefde u de wedstrijden op de Spelen?Je gaat ernaar toe om te presteren, dus dat is een mix van spanning en trots dat je dat bereikt hebt. Dat was een zeer intense periode. Geneeskunde stond toen wat betreft mentaal engagement op een zeer laag pitje. Ik heb door het zeilen geleerd welke opofferingen je moet doen om aan de top te geraken. Als je gewoon doet zoals de rest, dan ben je ook zoals de rest, je mag nog zo getalenteerd zijn. Het vergt extra inspanningen om boven het gemiddelde uit te stijgen. U en uw broer samen in een boot. Hoe klikte dat?Vanaf de jeugdklassen heb ik altijd samen met mijn broer gevaren. We waren even ambitieus. Je kan de schuld ook niet op mekaar steken omdat je samen conditioneel werkt en beslissingen neemt. In tweepersoonsboten ontstaan natuurlijk altijd wel conflicten, maar bij ons viel dat relatief goed mee. Je broederband wordt er nog door versterkt. Zeilt u nu nog?Nee, daar heb ik te weinig tijd voor ( lacht). Af en toe doe ik nog eens mee in de Laser-klasse met mijn neefjes of een van mijn zonen. Fysiek wordt het ook te zwaar. Hoe fysiek belastend is zeilen?Zeker op competitief niveau zit je meerdere uren op het water en dat is fysiek belastend. Nu kan ik die mannen niet volgen - ik zit na vijf minuten stikkapot als er veel wind staat. Je moet die boot plat proberen te houden en dat kost krachten. Ik ben ook daarom moeten stoppen. Een nationale race duurt een heel weekend. Daarna was ik kapot als ik op maandag in het ziekenhuis kwam. Het ging niet meer om dan nog te opereren. In Tokio nemen voor België behalve Emma Plasschaert ook twee meisjes deel in een tweeper-soonsboot: Isaura Maenhaut en Anouk Geurts in de 49erFX. De 49er is een spectaculaire klasse. Zij halen een niveau dat nog beter is dan wat wij toen haalden. De jongens, Tom Pelsmaekers en Yannick Lefebvre, hebben hun kwalificatie net gemist. Ze hebben hun mast gebroken op een moment dat ze net klaar waren om het ticket te pakken. Welke herinneringen houdt u over aan Barcelona?Wij zeilers waren altijd vroeg ter plaatse, dus wij hebben heel lang in Barcelona verbleven. Elke kans die ik krijg om naar daar te gaan - een congres of vakantie met de familie - grijp ik aan. Dat is zelfs emotioneel. Ik heb daar zo'n band mee. Mijn zoon en die van mijn broer zijn negen maanden na de Spelen geboren. Het is een fase in ons leven waarin er veel veranderde. We wisten dat het na de Spelen heel moeilijk ging zijn om dat verder te blijven doen. We waren al kandidaat voor de spelen van LA, maar die hadden we gemist en de spelen van Seoul ook, op een haar na. Het lijkt een parcours van rozengeur en maneschijn, maar de ontgoocheling van die gemiste Spelen was gigantisch. Daarom waren de Spelen van Barcelona en was die 18de plaats zo fantastisch voor ons.