'Mensen zijn zich meer bewust van de risico's'

Nick Hiltrop heeft vroeger vier jaar competitief gebasketbald bij de jeugd van Oostende, in het begin van de topjaren onder Rudolf Van Moerkerke. "Ik trainde dagelijks en we werden drie jaar op rij Belgisch kampioen. Daarna heb ik mij op de triatlon toegelegd, maar dat is een veeleisende sport, waardoor ik nu alleen nog fiets. Ik ben nog altijd competitief, dus ik probeer zeker drie keer per week mijn fietstraining te halen. Ik volg onder andere de podcast 'Beter worden' van voormalig profrenner (en huidig hoofdredacteur van het wielerblad Bicycling, red.) Laurens ten Dam." Hebt u vanuit uw interesse in de sport voor een specialisatie in de cardiologie gekozen? Ja, aanvankelijk wilde ik kinesist worden, omdat dat dicht aanleunt bij de sportwereld - ik heb ook een jaar lo gestudeerd. Ik wilde via de triatlon evolueren naar de inspanningsfysiologie. Het was in de periode dat Luc Van Lierde de Ironman in Hawaï won. Jan Olbrecht, zijn inspanningsfysioloog, werkte als een van de eersten met lactaattesten. Dat wakkerde mijn interesse aan. De opleiding lo daagde mij uiteindelijk toch wat te weinig uit, waardoor ik in de geneeskunde bij het hart, de motor, uitgekomen ben. Ik ben in eerste instantie interventiecardioloog, maar ik heb in Leuven een bijkomende opleiding sportgeneeskunde gevolgd. Ik behandel mensen met een hartinfarct, maar ik doe evenzeer de screening van onder andere de spelers van de eersteklassevoetbalclubs KV Kortrijk en Cercle Brugge en de consulting van profrenners van team UAE via een extern centrum. Samen met de stad Kortrijk werken we ook regionaal via de overkoepelende organisatie Kortrijk Spurs in het volleybal, basketbal, zwemmen,... De multidisciplinaire aanpak in het AZ Groeninge groeit nog altijd. Met dokter Michaël Bultheel hebben we bij de fysische geneeskunde een voormalig olympiër (hij nam in de 400 meter horden twee keer deel aan de Olympische Spelen, nvdr.) wat binnen de groep een uitzonderlijke ervaring aanbrengt. Hoe is het gesteld met het hart van de sportende Vlaming? Ik denk dat de mensen er zich de laatste jaren veel meer bewust van zijn welke risico's ze met hun hart kunnen lopen bij het sporten. Ik heb bij profwielrenners ook gemerkt dat de ploegen realistischer geworden zijn als renners ziek zijn geweest. Ze worden sneller of langer op non-actief gezet, ondanks de sponsorbelangen. De impact van corona en de tegenwoordig vaak snelle en uitgebreide mediaverslaggeving bij de plotse dood of cardiale problemen van een sporter leidden - zowel bij profs als bij amateurs - tot een groeiend besef van de potentieel ernstige gevolgen van sporten tijdens ziekte en van het nut van een betere controle bij sporters met cardiovasculaire risicofactoren en soms ambitieuze uitdagingen. Daarnaast biedt dat ook een kans om het brede publiek te sensibiliseren om alert te zijn bij problemen in de eigen club of omgeving.De meeste sporters die komen voor een keuring worden via de vragenlijst op sportkeuring.be ook aangemoedigd om te leren reanimeren. 'Kan u reanimeren? Bent u geïnteresseerd om dat te leren?' Dat is ook een belangrijke incentive om te leren werken met een defibrillator. Het zou goed zijn om clubverantwoordelijken, die meestal aanwezig zijn bij een wedstrijd, een reanimatiecursus te laten volgen, gezien de overlevingskansen sterk verbeteren met een adequate respons van de omstaanders in de eerste minuten. We evolueren naar een multicentrische en nationale bespreking van complexe cardiale gevallen via een tijdens de coronaperiode opgerichte werkgroep sportcardiologie. Gezien de soms grote psychologische, sportieve, financiële impact van een potentieel negatieve beslissing bij een professionele sporter wordt dergelijk advies getoetst bij collega's- experten in het veld. Hoe bent u bij het duiken terechtgekomen? Er zaten een paar duikers die op de helibasis in Koksijde werkten in mijn triatlonclub. Ik ben ondertussen een actieve duiker en lid van de medische commissie. Vorig jaar heb ik een opleiding tot duikarts gevolgd. Met de collega's-pneumologen en de neus-, keel- en oorheelkunde werken we aan een one-stop globaal duikadvies. Duikers moeten vanaf 45 jaar om de vijf jaar een inspanningstest afleggen en een EKG laten maken. Ik schrik er eigenlijk van hoe vlot onze raadpleging volloopt. We doen dat een halve dag om de twee weken. Onlangs zaten er vier. Er zijn veel duikclubs in de buurt. Het is een groep die wat onder de radar blijft, maar die groter is dan je denkt.