...

De klachten gaan van hersenmist (brain fog) over ademnood tot reukstoornissen. Hersenmist verwijst naar een geheel van neurologische klachten, zoals vermoeidheid, hoofdpijn en concentratie- of zelfs geheugenstoornissen. Het ene beeld is al gemakkelijker in verband te brengen met objectieve bevindingen dan het andere. Zo verbaast men zich minder over ademnood en een zwaktegevoel bij personen met persisterende longletsels. Langdurige covid-19 zou volgens de eerste rapporten voorkomen bij 10 tot 30% van de personen die een symptomatische infectie met het SARS-CoV-2 hebben gehad. Moeilijk objectiveerbare, aanslepende klachten zijn in het verleden al bij een reeks andere aandoeningen beschreven. Het meest omstreden voorbeeld is ongetwijfeld 'chronische ziekte van Lyme'. Ook na een hersenschudding kan een beeld met langdurige hoofdpijn en concentratiestoornissen optreden. Het ontstaan van het chronischevermoeidheidssyndroom wordt in sommige gevallen in verband gebracht met een voorafgaande virale infectie.Het tijdschrift Science sprak onlangs met twee infectiologen, de Canadese Emilia Falcone en de Amerikaanse Michael Sneller, die elk van hun kant onderzoek opzetten over langdurige covid-19. Zij zullen proberen een biologische verklaring te vinden voor de aanslepende klachten. Mogelijk komt er in de slipstream ook een definitie voor het beeld, want die is er voorlopig niet. Het is niet duidelijk hoe men patiënten met objectiveerbare aanhoudende stoornissen, zoals blijvende letsels op de longscan en/of een gestoorde longdiffusiecapaciteit, moet positioneren ten opzichte van patiënten zonder objectiveerbare afwijkingen. Over de vraag of we hier te maken hebben met een beeld dat vergelijkbaar is met wat we zien in de nasleep van andere aandoeningen, wil Michael Sneller zich niet uitspreken: misschien wel, misschien niet. Emilia Falcone merkt op dat er na covid-19 toch wel wat anders aan de hand is dan ' brain fog'. Sommige patiënten hebben zoals hoger vermeld last van een gestoorde reukzin, andere van endocriene afwijkingen, bijvoorbeeld schildklierdisfunctie. In ieder geval zullen beide onderzoekers werken met een controlegroep, om na te gaan wat sensu stricto aan de infectie te wijten is, en wat niet. De pandemie schept immers een traumatiserend psychisch klimaat, dat ook bij niet- geïnfecteerde personen vermoeidheid, hoofdpijn en concentratiestoornissen kan veroorzaken. Mogelijk zijn een aantal neurologische symptomen niet frequenter bij personen die de infectie doorgemaakt hebben dan in de controlepopulatie.Nu al, op basis van haar voorlopige resultaten, kan Emilia Falcone met een aantal opmerkelijke bevindingen uit de hoek komen. De literatuur bestempelt tinnitus als één van de mogelijke klachten bij langdurige covid-19. De Canadese onderzoekster ging het na: in haar onderzoek heeft 12% van de groep met covid-19 tinnitus, versus 14% in de controlegroep. Zo ook heeft tussen 50% en 60% van de postinfectieuze groep een licht gestoorde longdiffusiecapaciteit (de betrokken personen hebben een mediane leeftijd van 50 jaar). Welnu: de prevalentie is exact dezelfde bij controlepersonen met een vergelijkbare leeftijd en comorbiditeitsprofiel. In de betrokken populatie heeft 55% van de patiënten die covid-19 hebben gehad, geen langetermijnklachten. De patiënten zijn voor 90% mensen die thuis uitziekten. De infectie hoeft dus niet zeer ernstig te zijn om klachten op langere termijn te veroorzaken.