...
Onze maatschappij verdraagt blijkbaar geen kwetsbaarheid. Iedereen moet zich steeds van zijn beste zijde laten zien, ook al loopt het vanbinnen voor geen meter. Een uitwendige glimlach gecombineerd met een inwendige traan. Dat is zowat het plaatje dat je als burger opzet in de publieke sfeer. Hoe komt het dat onze wereld er zo ongemakkelijk mee omgaat? Heeft het te maken met ideologie? Is het een uitvloeisel van onze neoliberale logica, waarin het winstprincipe vooropstaat? Zetten we naar de buitenwereld liever een masker op, om in de privésfeer dit masker te kunnen afzetten en ons eigenste zelf te kunnen beleven? Is het eerder uit angst ingegeven? Is het de druk van de publieke opinie, die alleen maar winnaars en een goed nieuws show verlangt? Allicht zal het een combinatie zijn van maatschappelijke, persoonlijke en sociale factoren die maken dat we ons meer comfortabel voelen wanneer we niet alles wat van ons is, moeten prijsgeven, dat we een stuk van onszelf enkel en alleen voor onszelf kunnen houden.