...
Langdurige arbeidsongeschiktheid is een reëel probleem. Hoe langer mensen thuiszitten, hoe moeilijker het pad terug naar werk wordt. Dat de regering-De Wever dat probleem wil aanpakken, is dus maar normaal. De manier waarop is een andere zaak. De maatregelen in het zogeheten 'Paasakkoord' nemen vooral de behandelend arts - in de eerste plaats de huisarts - in het vizier. Zo zouden artsen tijdens het eerste jaar arbeidsongeschiktheid geen attesten voor langer dan drie maanden mogen uitschrijven.Een snellere en regelmatige opvolging van langdurig zieken: daar valt iets voor te zeggen. Maar de maatregel lijkt te worden ingevoerd zonder noemenswaardig overleg met de artsen zelf, die als geen ander zowel de medische realiteit als de administratieve verwachtingen kennen. In de beleidsverklaring Volksgezondheid die Frank Vandenbroucke in maart in de Kamer voorstelde, komt het woord 'overleg' nochtans 24 keer voor. En dan is er het meldpunt waar werkgevers binnenkort 'verdachte attesten' zullen kunnen melden. In politieke taal heet dat een 'instrument om fraude te detecteren'. In de volksmond is dat een 'kliklijn', en iets wat we eerder associëren met autoritaire regimes. Het ondergraaft indirect ook de vertrouwensrelatie tussen arts en patiënt. Een arts moet in eer en geweten kunnen doen wat het beste is voor de patiënt, zonder zich zorgen te moeten maken over de vraag of een misnoegde werkgever misschien wel eens de kliklijn zou kunnen bellen. Misbruik van het systeem moet worden aangepakt. Maar de overgrote meerderheid van de artsen werkt integer, en verdient beter dan het collectief wantrouwen dat spreekt uit de voorgestelde mechanismen.