...
De laatste maanden kon ik me niet langer verstoppen als geneeskundestudent - het stagejaar dwong me om me zo voor te stellen aan ieder die ik tegenkwam tijdens mijn ziekenhuisstages. En anders riep mijn witte doktersjas al van ver welk toekomstig beroep ik beoefenen zal.Mezelf benoemen als arts-stagiair voelt buitengewoon vreemd. Want hoewel ik enorm graag dokter wil worden, heb ik altijd - deels onbewust - afstand proberen houden van het geneeskundige wereldje. Ik associeerde het met moordende, achterbakse concurrentie. Met de studie en het beroep als enige prioriteit en gespreksonderwerp. Met de onmogelijkheid om je nog elders te ontplooien. Ik heb me hier altijd krampachtig tegen verzet: ik weigerde een prototype geneeskundestudent met tunnelvisie te zijn. Ik smeet me op mijn extracurriculaire engagement bij het studentenblad dwars. Omdat ik hou van woorden, een creatieve uitdaging en kritische studenten. En omdat ik me daardoor een buitenbeentje voelde in onze aula's.Maar het stagejaar zorgt ervoor dat ik evengoed ondergedompeld word in de medische wereld. Vroeg of laat was er geen ontwijken aan. Intussen merk ik hoe ik bij vrienden raas over stage-ervaringen en vraag ik mezelf geschrokken af of ik de student geworden ben die ik niet wou zijn: diegene die gesprekken vult met haar studie. Dat ik hiermee gewrongen zit, vertelde ik een vriendin. "Maar je hebt het gevoel dat Geneeskunde niet Anouk is, toch?", vroeg ze. Waarna ze besloot: "Ik denk dat je ook trots mag zijn op het geneeskundestukje van jezelf. Het wordt tijd dat je eens ziet dat dat ook een deel van je leven is waar je zo hard voor hebt gewerkt." Ik heb lang gedacht dat ik door mijn woordelijke nevenactiviteiten maar gedeeltelijk zou kunnen aarden in geneeskundige sferen. Dat ik mezelf hoor op te splitsen in en te kiezen tussen een medische en een literaire Anouk, wil ik ergens een van de twee tot hun recht laten komen. Behalve misschien hier, in een column.Ontmoetingen tijdens de afgelopen vier stagemaanden hebben me onverwachts het tegendeel bewezen. Zo ontmoette ik een ontwapenende, zingende en illustrerende medestagiair die mijn pennenkrabbels ontdekte en me aanmoedigde stagegedachten neer te pennen als aanvulling op onze plots ontstane briefwisselingen. Zo ontdekte ik hoe ik ook bij mijn dwarse vrienden hopeloos mag ventileren over Geneeskunde. En zo mocht ik op een trouwfeest eindelijk een assistent complimenteren over haar uitgezwete prachtroman. Ik vrees dat ik haar die avond al babbelend bij haar lief vandaan trok en overhaalde tot een lunchafspraakje. Ik ben dolgelukkig dat ik door deze twee dames mocht voelen dat je geen stuk van jezelf hoeft weg te cijferen om geëngageerd, gedreven en getalenteerd te zijn. Dat beide interessewerelden mogen samenvallen en verdorie, wat heb ik lang gezocht en gewerkt om op dat samengesmolten plekje te kunnen staan. Er trots op te zijn en te kunnen zeggen: "Hallo, ik ben Anouk, arts-stagiair".