...
Het is niet de eerste keer dat Mario Roymans, alias Tijl van Limburg, aanleiding geeft tot een artistieke creatie. Theatermakershuis de Queeste wijdde in 2007 een theatervoorstelling aan zijn persoon; drie jaar later maakte Stijn Meuris een documentaire over hem. LAZARUS en Robbin Rooze zetten de historische anekdote naar hun hand, en maken er een eigen vertelling van, waarin theater en film hand in hand gaan.Koen De Graeve, Pieter Genard en Günther Lesage spelen drie scenarioschrijvers die zich eraan ergeren dat de waarheid er in deze wereld hoe langer hoe minder toe lijkt te doen. Na een dronken avond op café, worden ze er door een jong koppel (Maaike Somers en Izzy Ismaïl L'hamiti) toe verleid om de daad bij het woord te voegen. Ze stelen het schilderij Aristoteles bij de buste van Homerus van Rembrandt, en vragen losgeld om een platform voor burgerjournalistiek mee te ondersteunen. Op hun zoektocht naar de waarheid worden ze echter, zonder het zich te realiseren, voortdurend zelf om de tuin geleid.Misschien is het een gevolg van corona, maar vele voorstellingen die ik sinds de heropening van de zalen zag, combineren twee elementen: enerzijds drijven ze op het genot en de drift van spelers die dolblij lijken te zijn weer op een podium te kunnen staan; anderzijds kaarten ze betekenisvolle onderwerpen aan, alsof diezelfde spelers ook de verantwoordelijkheid voelen weer het woord te mogen nemen. Iemand moet het doen past perfect in dat rijtje. Het is een soms onwaarschijnlijk hilarische en inventieve voorstelling, die tegelijk aantoont hoe precair de zoektocht naar waarheid anno 2021 is geworden. Als Iemand moet het doen een voorbode van de rest van het theaterseizoen is, staat er ons nog veel moois te wachten.