Geen ziekenhuisstagejaar

Mijn stagejaar gaat zijn beloop. Ik heb het bijna overleefd, ik ben geleefd, ik heb er met momenten ontzettend van genoten. Maar mag ik zo vrij zijn om een paar suggesties en bedenkingen te maken bij de organisatie en verdeling van dit hele gebeuren?Dat stagejaar, u heeft er ongetwijfeld al van gehoord. Wat zeg ik: u hebt het waarschijnlijk zelf doorlopen. Met de hele reorganisatie van de opleiding geneeskunde is echter ook ons klinisch jaar opnieuw ingedeeld. We schetsen vaak de nieuwe situatie wanneer we op een nieuwe stageplek eerste verkennende gesprekken voeren. Tien keer vier weken en vier keer twee weken -zo worden onze twaalf stagemaanden tegenwoordig verdeeld aan de Universiteit van Antwerpen. Drie maanden en drie keer twee weken mogen we zelf invullen. Verder hebben we bijvoorbeeld twee verplichte weken huisartsgeneeskunde en twee verplichte maanden heelkunde.U beseft hopelijk even goed als ik: iedere arts hoort te communiceren met de huisarts van de patiënt die hij/zij voor zich heeft. Soms zitten die patiënten juist voor u omdat hun huisarts hen heeft doorgestuurd. Hun huisarts zal er mee voor zorgen dat uw voorgesteld beleid uitgevoerd zal worden. Dat u als ziekenhuisspecialist uw patiënten met een gerust hart elders kan laten opvolgen. Dit zijn de grote lijnen waarin u zich hopelijk ook kan vinden, toch?Is het dan niet essentieel dat we als basis arts allemaal een grondig idee hebben van hoe een huisartsenpraktijk functioneert? Dat we weet hebben van de eerstelijnszorg, die uw tweedelijnszorg functionerend houdt? Twee verplichte weken is een start en valt uit te breiden naar zes weken wanneer we in Antwerpen voor een keuzemaand huisartsgeneeskunde kiezen. Ik vind het echter in schril contrast staan met bijvoorbeeld de twee verplichte maanden heelkunde.Ons stagejaar is geen ziekenhuisstagejaar. Althans, zo zou het niet mogen zijn. In de praktijk komt het echter bijna daarop neer. Ik besef dat we niet bij alle specialisaties kunnen snuffelen en dat er een zekere verdeling gehandhaafd hoort te worden, maar meer dan eens lijkt huisartsgeneeskunde daarin achtergesteld te worden. Buiten een essentieel aspect van onze gezondheidszorg, is het bovendien een knelpuntspecialisatie.Onze Universiteit Antwerpen doet het daarin trouwens niet uitzonderlijk slecht. Aan de KU Leuven wordt een huisartsenstage tijdens het stagejaar zelfs niet eens aan alle studenten verplicht. De huisartsenstage zit daar in een pool samen met bijvoorbeeld urgentiegeneeskunde, geriatrie en fysische geneeskunde waarvan je er eentje toegewezen krijgt als contextstage. Je kan een stage huisartsgeneeskunde kiezen, maar indien je deze keuze niet maakt, geraak je doorheen een stagejaar zonder mee te draaien in een huisartsenpraktijk. De UGent zet sinds kort veel meer in op een huisartsenbeleving: daar krijgt elke student een verplichte co-schapperiode van zes weken in een huisartsenomgeving bovenop drie verplichte stageweken huisartsgeneeskunde.Is het idee om ook elders zo in te zetten op huisartsgeneeskunde? Geneeskunde is toch meer dan enkel de specialistische ziekenhuistakken, niet?