'Gedegradeerd tot zorgverstrekkers'

Van de 250 jonge, idealistische kandidaat-geneesheren (zie de opinie van Pauline Schaffner in Artsenkrant nr. 2599, blz. 31) die, zonder toelatingsexamen (zie de klaagzang van Ellen Coppieters, eveneens in Artsenkrant nr.2599, blz. 29), maar met een diploma middelbaar onderwijs en verplichte kennis van de Latijnse taal, zijn begonnen aan de 'kandidaturen', zijn er uiteindelijk 50 na zeven jaren (zelden meer, ondanks het strikte examensysteem) dokters in de genees-, heel- en verloskunde afgestudeerd.Voor mij was dat in 1964. Tijdens de vakantie in 1963-1964 had ik reeds van alle aspecten van de werkelijke geneeskunde kunnen proeven gedurende een plaatsvervanging van een 'echte' huisarts in een kleine stad. Na de verplichte 15 maanden legerdienst, als kandidaat-reserveofficier (KRO) en regimentsarts bij een Belgische pantserdivisie in Duitsland, volgden zeven boeiende jaren van opleiding tot internist-endocrinoloog, inclusief minstens 50-uren werkweek, wachtdiensten en verblijfperiodes in het buitenland.Omdat het de gewoonte was de nieuwe assistenten niet te betalen, heb ik gedurende meerdere jaren tegelijk als inslapende arts gewerkt in een privékliniek. Tot in 2005 heb ik gemiddeld 60 uren per week aan onderwijs, onderzoek en - vooral - patiëntenzorg besteed in het academisch, later Universitair Ziekenhuis in Gent. Met een bagage van meer dan 700 publicaties, en ruim 400 wetenschappelijke voordrachten, ongeveer overal in de wereld, verleen ik nog steeds met genoegen zorg aan patiënten. Die laatsten zijn ondertussen PZONs geworden (zie Artsenkrant nr. 2599, blz. 19) en de dokters worden artsen genoemd, of zelfs gedegradeerd tot 'zorgverstrekkers'!De zorgverstrekkers worden verondersteld nauwkeurig de 'richtlijnen' toe te passen die door zogenaamde 'kenniscentra' zijn opgesteld, gesteund op wat foutief evidence-based medicine wordt genoemd, en in eerste instantie wordt ingefluisterd door de almachtige farmaceutische industrie.De zorgverstrekkers staan onder voortdurend toezicht van de ziekenfonds- en controleartsen, het Riziv en de kwalitatieve gezondheidszorg, die angstvallig bewaken of de betrokkenen netjes binnen de schreef lopen en nooit verzuimen om de massa's administratieve documenten in te vullen. Ja, dan gaat het snel, tot de gezondheidsverstrekker behoort tot de "cohorte van cynische, depressieve en vroegtijdig verouderenden" (Pauline Schaffner).De patiënten-PZONs kunnen via het Internet een afspraak proberen te bekomen in het gedigitaliseerde systeem dat verplicht wordt opgelegd, en buiten de 'normale werkuren' ("nine-to-five") kunnen ze terecht bij de wachtpost, die wordt bemand door weer een andere dan de vertrouwde huisarts.De opleiding is nagenoeg volledig gericht op behandeling van ziekten (geen zieken) met behulp van allopathische substanties. Die laatsten durf ik bijna geen 'geneesmiddelen' meer te noemen, gezien de vaak miserabele verhouding tussen nuttige effecten en de nevenwerkingen (de verhouding tussen Number Needed to Treat - NNT - en Number Needed to Harm - NNH). De ongenuanceerde en ongecontroleerde publiciteit bulkt van bedrieglijke claims, die in allerlei voordrachten en publicaties worden verdedigd door corrupte 'experten', terwijl de auteurs van de wetenschappelijke artikels deel uitmaken van, en zeker betaald worden door, de farmaceutische firma's, die het zogenaamd baanbrekende nieuwe (en zeer dure) medicijn hebben geproduceerd.De jonge idealisten moeten worden aangemoedigd te werken in de geest van 'Healthcare over sick care', te leren over andere behandelings- en genezingsmethoden dan allopathische farmaceutische geneeskunde (Emily Nazionale, zie Artsenkrant nr. 2599, blz. 32), empathisch betrokken te zijn bij hun beroep en hun patiënten, eerder dan zich te richten op geldgewin en het ongeïnspireerde bestaan als 'zorgverstrekkende bediende'.Het zal, in de mij resterende levensperiode, allicht niet meer gebeuren, vrees ik!