...

Het schilderachtige Klein-Willebroek ligt geprangd tussen de Rupel en het Zeekanaal Brussel-Schelde. Voor velen aan de overkant van de oceaan, in New Orleans, is de plek een begrip. Camiel: "Onlangs nog kwam er een man naar me toe die me zei dat zijn vader in New Orleans was geweest. Hij was er met een muzikant aan de praat geraakt, en had gezegd: 'Ik kom uit België, maar jij zal niet weten waar dat ligt.' En die muzikant had geantwoord: 'Toch wel, ik heb nog in Willebroek gespeeld.' Dat is ongelooflijk natuurlijk." Camiel Van Breedam maakte al op het eind van de jaren 1950 naam als beeldend kunstenaar. Zijn passie voor jazz echter dateert van iets latere datum. "Voor mij zijn dat ook twee aparte werelden. Ik heb wel enkele kunstwerken gemaakt, opgedragen aan New Orleans-muzikanten. Zoals bijvoorbeeld aan George Lewis een assemblage met een klarinet erin verwerkt, en aan Bunk Johnson een werk met een geplette trompet. Voor Jim Robinson, mijn favoriete trombonist, maakte ik twee fotocollages en veel vroeger had ik al een collage gemaakt voor Louis Armstrong, Johnny's idool." In de late jaren 1960 waren Camiel en Johnny Van Breedam regelmatige bezoekers van de Honky Tonk Jazz Club in Dendermonde, maar pas in 1970 kwam een en ander in een stroomversnelling terecht. Een optreden van de Gentse Cotton City Jazzband in Heist-op-den-Berg deed de vonk definitief overslaan. "Op een gegeven moment hoorde ik op de radio een nieuwe plaat van 'de Cotton'. Dat was heel goed, en wij kenden hen nog niet. Ik zeg tegen Camiel: 'Daar moeten we naar gaan luisteren.'" "Toen is onze interesse ontploft", vult Camiel aan. Een leegstaand café in Klein-Willebroek werd de eerste locatie van Het Veerhuis, en met onder anderen enkele medemuzikanten uit de carnavalsfanfare De Sint-Jansvrinde uit Boom werd de Fondy Riverside Bullet Band opgericht, met Camiel op trombone en Johnny op trompet. Van meet af aan zwoeren de broers bij de authentieke New Orleans-muziek. Camiel: "In de loop der jaren zijn er veel muzikanten in de band gepasseerd, en sommigen wilden moderner gaan spelen, maar dan zei ik: ' Ok, maar niet met ons'. Hoe dat hart voor de New Orleans-jazz te verklaren is? Dat weet ik niet. Dat is nu eenmaal zo. Er is een link tussen het volkse van de New Orleans-muziek en het volkse van carnaval. Maar het gaat ook om weemoed. Het is heel weemoedige muziek. New Orleans-muziek is muziek van het gevoel." "Als er iemand uit Zweden, Frankrijk, Duitsland of Engeland met ons komt meespelen, dan moeten wij niet op voorhand partituren opsturen. 'We gaan dat stuk spelen,' zeggen we, en we zijn vertrokken," aldus Johnny.In de loop der jaren werd Het Veerhuis niet enkel de vaste speelplek van de Fondy Riverside Bullet Band, maar ook een club die door vele muzikanten uit New Orleans zelf werd aangedaan. Wat hebben die contacten hen door de jaren heen bijgebracht? "Vriendschap", mijmert Johnny. "Als die gasten naar hier komen, vliegen ze je rond de nek als broers." Lange tijd trokken Camiel en Johnny op hun beurt naar New Orleans om er onder meer het jaarlijkse New Orleans Jazz & Heritage Festival bij te wonen. In 1990 verhuisde Het Veerhuis naar zijn huidige pand, aan het 19de-eeuwse portaal van de verdwenen Van Enschodtbrug over de Rupel. Ter gelegenheid van de 50ste verjaardag van Het Veerhuis én de Fondy Riverside Bullet Band stonden er een aantal concerten gepland, onder andere met de Palm Court Jazz Band uit New Orleans, maar geen enkel is kunnen doorgaan. In Het Veerhuis zou er immers met inachtneming van de social-distancingregels voor amper 30 toeschouwers plek zijn. In het verleden hebben er wel eens verjaardagsconcerten plaatsgevonden in een tent achter Het Veerhuis, maar ditmaal leek de club voor hen de uitgelezen locatie. Zal Het Veerhuis ooit weer opengaan? Ook die vraag hebben de broers zich - op hun leeftijd - al gesteld. Camiel: "De coronatijd gaat niet blijven duren, maar ook wij gaan niet blijven duren, dat is het probleem..."