...

In onze groep in Halle werkt een collega die goochelaar is in zijn vrije tijd, lacht Mike Van Hoecke. "Ondanks het feit dat we hard moeten werken, hebben we ook fijne, en soms bijzondere, hobby's zodat we ook eens aan iets anders kunnen denken." Als filmliefhebber vond dokter Van Hoecke het fijn om tijdens de lange autorit naar het ziekenhuis boeiende scenario's te bedenken. "Ik vroeg me af wat voor mezelf het ultieme dramatische filmscenario zou zijn", vertelt hij. "Films als Schindler's List of The Piano vind ik bijzonder intrigerend en spannend. Zo bedacht ik ook dit scenario. Daarna heb ik het in een verhaalvorm gegoten met de bedoeling de lezer vast te grijpen en hem dan niet meer los te laten. Het scenario is er redelijk vlot gekomen, maar de verdere uitwerking, het verlenen van meer diepgang, heeft veel langer geduurd. Ik heb daarvoor ook met mensen rondom mij gepraat, en hen stukken laten nalezen." Na een concert van een cellovirtuoos hoort Marc Hessels dat hij wel erg lijkt op een supergetalenteerde violist die destijds naar Birkenau werd gedeporteerd. Zou hij de zoon kunnen zijn van deze man waar hij geen al te beste relatie mee heeft? En waarom heeft hij hem dan nooit viool horen spelen? Een deel van het verhaal dat dokter Van Hoecke bedacht, speelt zich af in het joodse getto in Lodz, maar ook in het vernietigingskamp Birkenau. "De Tweede Wereldoorlog en de Holocaust behoren tot de meest dramatische periodes uit de 20ste eeuw", vertelt hij. "Ik heb heel wat films over deze gebeurtenissen gezien en er veel over gelezen. Als kind hoorde ik ook verhalen van mijn ouders over Breendonk, en mijn grootouders vertelden over de honger in de oorlog. Dat zijn dingen die toch blijven hangen. Maar dramatische verhalen uit de concentratiekampen heb ik niet uit eerste hand." Naast die gruwel en drama, komt ook de muziekwereld uitgebreid aan bod in de roman. "Het is een wereld waarin ik me heb moeten verdiepen", vertelt Van Hoecke. "Vanuit mijn filmervaringen weet ik uiteraard zeer goed wat muziek kan betekenen voor het emotionele en dramatische effect. Als ik naar bepaalde klassieke muziek luister, brengt ze me in een melancholische bui of roept ze vele associaties op. Bij muziek van Bach die eerder analytisch is, kan ik me perfect blijven concentreren op wat ik bezig ben. Maar muziek van Beethoven, romantische klassieke muziek en filmmuziek van James Newton Howard kan me helemaal vervoeren. Hetzelfde ervoer ik als kind wanneer mijn vader verhaaltjes voor mij verzon. Ik heb die traditie voor mijn kinderen tussen hun derde en tiende ook verder gezet. Het prikkelt de fantasie." En natuurlijk zal het niemand verbazen dat in een roman geschreven door een orthopedisch chirurg een van de violisten het marfansyndroom heeft. "Eigenlijk is de belangrijkste reden daarvoor dat ik wil aangeven dat een afwijking ook positief kan zijn, kijk maar naar wat de paralympiërs afgelopen weken presteerden", stelt Mike Van Hoecke. "Je ben uitzonderlijk en dan kan je jezelf ook overstijgen en ook excelleren. Ik zie inderdaad wel wat patiënten met bindweefselziekten zoals de Marfan of Ehler-Danlos syndromen. Als die ook muzikaal zijn dan hebben ze toch wel een stapje voor op de rest. Ze kunnen de technische uitdagingen die het bespelen van hun instrument vergt, vaak nog beter aan dan andere getalenteerde kinderen zonder die bindweefselproblemen." Ten slotte rest nog de vraag waarom de gruwel van de kampen de muziek in het hoofd van een topmuzikant die de Holocaust overleefde kan doen zwijgen. Kan muziek net niet helpen om trauma's te verwerken? "Ik beeldde me in dat een topmuzikant gekrenkt wordt wanneer hij in die omstandigheden moet spelen en ziet dat zijn muziek misbruikt wordt, dat ze dient om mensen te misleiden", verklaart Van Hoecke. "Muziek kan levens redden, maar ze kan ook bedriegen. Kunst is vaak het sterkst als het gaat over contrasten als wit en zwart, leven en dood of haat en liefde. Tegelijk geloof ik ook sterk in de non- verbale communicatiemogelijkheden van muziek. In vele gevallen biedt ze zelfs meer troost dan woorden. Anna Enquist die psychoanalytica is, rafelt in haar roman Contrapunt de Goldbergvariaties van Bach uit, om het verlies van haar dochter te verwerken die omkwam in een verkeersongeval. Ook zij is ervan overtuigd dat muziek erg helend kan werken."