...

Straks word ik 30. Dat brengt een aantal dingen met zich mee: de eerste fijne lijntjes rond mijn ogen. Het gevoel dat ik misschien al verder had moeten staan in mijn leven (waar 'verder' precies ligt en hoe je daar geraakt, dat weet ik niet). Het feit dat ik enthousiaster word van koekjes bakken op een zondag dan van een luide, late vrijdagavond. Vrienden die settelen, trouwen, een hond nemen, een huis kopen. Vrienden die uiteengaan en panikeren: wat nu? Carrièrepaden worden uitgestippeld, prioriteiten verschuiven en last-minute afspraken behoren tot het verleden. Alles wat we doen moet een doel hebben. We lijken gehaast, de tijd zit ons op de hielen. De opvallendste shift in het afgelopen jaar is dat de biologische klok van zowat al mijn vriendinnen is beginnen te tikken. De ene heeft al een kleine spruit rondlopen, de andere straalt met haar bolle buikje, nog een andere is gestopt met de pil, en ééntje wacht nog op de juiste partner en denkt eraan haar eicellen te laten invriezen - want opnieuw is de tijd onze vijand. Er is ook de vriendin die een hartbrekend zwangerschapsverlies doormaakte, en de vriendin in het ivf-traject. Voor zij met een vurige kinderwens komt elke nieuwe zwangerschapsaankondiging hard binnen. Babyshowers en -borrels zijn confronterend, want wanneer is het aan hen? Die klok blijft maar tikken. Bij mij tikt er geen klok. Die staat permanent op 'snooze' - net zoals mijn wekker 's ochtends. Hoewel het tegenwoordig al wat meer aanvaard is om bewust kinderloos door het leven te gaan, moeten mijn vriend en ik ons toch geregeld verantwoorden. "Waarom willen jullie geen kinderen?", klinkt het links en rechts. Het lijkt bijna egoïstisch om geen 'mini-me' op de wereld te zetten. "Wil je je ouders geen kleinkind geven, je neefjes en nichtjes geen speelkameraadjes gunnen?" Sommigen zijn er stiekem (of niet zo stiekem) van overtuigd dat we nog wel van gedachten zullen veranderen. Anderen komen met tegenargumenten, hoewel niemand insinueerde dat dit een open discussie was. "Wat als je later spijt krijgt?" Nog liever spijt van een doordachte keuze dan van een opgedrongen ideaal, zeker? "Wat ga je dan doen op je oude dag?" Bingo spelen met leeftijdsgenoten in Benidorm, hopelijk. Vrijwilligerswerk doen in het lokale dierenasiel. Onze vrienden en familie - tegen dan de neefjes en nichtjes mét eigen kroost - ontvangen als koningen, zo vaak ze maar willen. En vooral: ons plan trekken. Ik zou persoonlijk nooit van mijn nageslacht verwachten dat het hun levensdoel is mij te entertainen. Natuurlijk is er een bepaalde vrees om uit de boot te vallen. Om niet te kunnen meepraten over crèches, flesjes en pampers, en later over puberende tieners. Wat als mijn vriendinnen straks alleen nog willen afspreken in zo'n vreselijke binnenspeeltuin - waar sommige mama's naar verwijzen als een 'krijspaleis'? Wat als iedereen veel te moe en druk benomen is om naar mijn niet-baby-gerelateerde problemen te luisteren? Gaan wij ons eenzaam, anders voelen? Op Kerst kreeg ik van mijn schoonzus een trui waarop geprint stond: "Auntie: like a mom, only cooler." Ze had die zien liggen en moest aan mij denken. Het voelde als een warme knuffel, alsof ze zei: wij vinden het prima als jullie geen eigen kids hebben, je zal altijd deel uitmaken van de levens van de onze. Ik weet niet of ik haar al verteld heb hoe symbolisch en waardevol ik dat cadeautje vond. Bij deze. Ook al zitten we als beginnende dertiger met veel vragen en weinig antwoorden, laat die klok maar verder tikken. De tijd toont ons de weg wel.