...
1. De tomeloze inzet van veel zorgverleners, en de spontane samenwerkingen die ontstonden, soms tegen de 'regeltjes' in. De inspanningen om de ziekenhuiscapaciteit te organiseren. De oprichting van relancecomités door de Vlaamse regering en het plan Vlaamse Veerkracht.2. De eerste lockdown was begrijpelijk. Maar de nadien aanhoudende angstboodschappen en soms dwaze (dwang-)maatregelen leverden veelal meer schade (angst, depressie, armoede, eenzaamheid, geweld,...) dan baten op. Huisartsen stonden buitenspel en kregen weinig of geen kans om hun patiënten therapeutisch (meteen na de eerste symptomen) en emotioneel bij te staan en verder leed te vermijden.Sommige ziekenhuizen presteerden beter in de aanpak van ernstige covid-19, maar succesvolle protocollen werden onvoldoende uitgewisseld. De keuze voor massavaccinatie was fout. Men claimde dat de inentingen veilig en doeltreffend waren, quod non. Men 'vergat' daarbij ook het onderscheid tussen doeltreffendheid tegen ernstige covid en de veel lagere doeltreffendheid tegen besmetting. Dit werkte ook varianten in de hand. Het Covid Safe Ticket was een miskleun. Men had het voorzorgsprincipe moeten hanteren en de experimentele inentingen beperken tot risicopopulaties. Het inenten van kinderen en jongeren was een triest historisch dieptepunt.3. Ja, tweemaal. De eerste keer gaf lichte keelpijn; de tweede keer bleek een stevige verkoudheid. Zo verging het de meesten die over een goede natuurlijke immuniteit beschikken. 4. Ja, op technisch en logistiek gebied beter dan voordien. Op humaan gebied nog niet. De ethische principes van maatschappelijke gezondheid werden genegeerd en de samenleving werd gepolariseerd. Welke garantie hebben we dat dit niet opnieuw zal gebeuren? Er zijn ook veel meer investeringen in gezondheidsbevordering nodig.