...
In deze editie start Artsenkrant in samenwerking met Zorgnet-Icuro een reeks over patiëntenparticipatie in ziekenhuizen. Tot op zekere hoogte trappen we hiermee een open deur in. De patiënt staat immers al minstens een halve eeuw centraal. Tenminste toch in alle beleidstoespraken en -plannen. De dagelijkse ervaringen zijn minder hoogdravend.Toch waait er de jongste jaren een nieuwe wind door het zorglandschap. 'Patient empowerment' is een relatief recent begrip. Eveneens relatief nieuw zijn de instrumenten om inspraak van patiënten mogelijk te maken. Panels zijn daarbij één ding. Hiermee doeltreffend omspringen, is vooralsnog een leerproces. Uit zichzelf zijn mensen niet erg geneigd om deel te nemen. Prikkels zijn nodig. Dat vergt van het voltallige ziekenhuis - stafleden, artsen en anderen - een mindshift. De hele organisatie moet overtuigd worden. Is dat niet het geval, dan zullen patiëntenpanels weinig succesvol zijn.Stilaan sijpelen ook de eerste resultaten binnen van peilingen naar 'outcome' van zorg en het subjectieve beleven van het zorgproces. Hoe ervaren zieken pijn? Hun sociaal functioneren? Hun psychosociale toestand? Zonder meer briljant is het indien meetinstrumenten rekening kunnen houden met al deze belangrijke elementen van welzijn en levenskwaliteit.Ook hier is de 'proof of the pudding in the eating'. De alledaagse - soms weerbarstige - praktijk staat vaak haaks op de goede academische voornemens. Om deelname op een aanvaardbaar/representatief niveau te krijgen, zijn extra inspanningen van artsen en zorgpersoneel nodig. Dat vergt een goede omkadering en dus (meer) personeel. Medewerkers dienen ook bijkomende en/of nieuwe skills aan te leren. Voorziet de overheid hiervoor onvoldoende middelen, dan blijft het bij lippendienst aan de patiënt en is participatie dode letter.Tot slot nog meegeven dat (huis)-artsen sinds mensenheugenis op één staan in de lijstjes met beroepen waarin patiënten vertrouwen hebben.