...

Met het autobiografische 'Dolor y gloria' (2019) dat een ruime medische touch had, leek het alsof de grootste Spaanse regisseur sinds Luis Buñuel zijn zwanenzang bracht. Niets bleek minder waar, want eerst volgde 'Madres Paralelas', recentelijk nog enkele kortfilms en nu is er zijn eerste Engelstalige langspeelfilm. Zoals wel vaker bij Almodóvar krijgen we een duo protagonisten: een schrijfster (Julianne Moore) die over haar doodsangst een bestseller schreef en een terminale voormalige oorlogsreporter (Tilda Swinton) die geen schrik heeft om te sterven maar dat waardig wil doen. Om de touwtjes tot het laatst in eigen handen te houden, vraagt ze haar vriendin een onwaarschijnlijke gunst. 'The Room Next Door' oogt uiterst gestileerd met haast theatrale dialogen (meestal gedeclameerd door Swinton) die nooit afstandelijk worden doordat Almodóvar zijn camera gezwind laat switchen naar Julianne Moore die vaak stilzwijgend een luisterend oor geeft. Dat is de essentie van 'The Room Next Door': nabij zijn ter ondersteuning. Almodóvar noemde het een heuse krachttoer wat Swinton en Moore hier neerzetten en verklaarde al dat alleen de heel grote actrices kunnen kijken en in stilte luisteren. Het spectaculaire van deze film zit hem daarin en minder in de typische flamboyante gebeurtenissen en beelden van eerdere Almodóvars. Wees gerust, dit is allesbehalve een kleurloze of brave prent.El Pedro haalde voor 'The Room Next Door' inspiratie uit het boek 'What are you going through?' van Sigrid Nunez zonder er een al te getrouwe bewerking van te maken. De titel van het boek ontleende Nunez aan een essay van de Franse schrijfster (politica, activiste en filosofe) Simone Weil verschenen in haar essaybundel 'Attente de dieu' met daarin aandacht voor het uitzonderlijke belang van de ander nabij zijn, menselijke connectie, er in letterlijke zin 'gewoon' fysiek zijn voor de ander. Wanneer we het sinds kort over de film hadden, zeiden onze toehoorders bijna instant, "Ahja, die euthanasiefilm." Ofschoon Pedro Almodóvar in interviews al duidde hoe de film zeker euthanasie steunt, is het thema van 'The Room Next Door' ontzaglijk ruimer. Het is ook een film die machtsmisbruik bij de politie aanklaagt, antifascistisch en antineoliberaal is. Tilda Swinton gebruikte op haar beurt de term 'dood met waardigheid' waar het medische hulp bij sterven betreft en gebruikte het woord 'euthanasie' niet. De film beklijft en ontroert maar ligt nergens zwaar op de maag. Sigrid Nunez laste in haar boek bewust komische passages in. Wanneer die zouden weggelaten worden, ontbreekt er volgens haar iets essentieels. Almodóvar zit duidelijk op dezelfde lijn. 'The Room Next Door' mag je ook niet herleiden tot een zuiver melodrama. Wat vaak vergeten lijkt, is de bijna Hitchcockiaanse spanning die we in zowat elke film van Almodóvar terugvinden. Kleuren en sfeer doen vanzelfsprekend ook denken aan de meester van het melodrama Douglas Sirk. Verwijzingen naar kunst, literatuur en andere media zijn schering en inslag in het oeuvre van Almodóvar. Edward Hopper is ditmaal alomtegenwoordig. Wanneer de vriendinnen in ligstoelen op het terras rusten, duikt automatisch de scène uit Almodóvars eigen Hable con ella in gedachten op waarin de actrices samen met zonnebril naast elkaar liggen. Ook al een Almodóvar met fikse medische link. Die vinden we iets minder in het boek 'De laatste droom' (Meridiaan Uitgevers) dat de regisseur dit jaar uitbracht. In de diverse autobiografische kortverhalen duiken wel enkele ziekenhuismomenten op. In eentje omschrijft Almodóvar hoe hij een ziekenhuis als een hotel ziet. Opmerkelijk is de passage waaruit blijkt dat Pedro en zijn broer (producent van al zijn films) Agustín op intensieve bij hun moeder vertoefden, twee uur voor de release van 'Todo sobre mi madre', de ultieme ode aan hun moeder. Mama Almodóvar zou drie uur later overlijden. Verbazingwekkend en ontroerend, zowel dat verhaal als 'The Room Next Door'. Bekijk hem met een dierbare!