...

Het verhaal van dr. Tajdar (45) start in de late jaren 80. "Mijn ouders waren vrijdenkende, goed opgeleide burgers. De val van de sjah, de machtsovername van de ayatollahs en later de Iraans-Iraakse oorlog waren voor hen een ramp. Toen Scudraketten op Teheran landden, hebben ze beslist om te vertrekken. Mijn vader zag het gevaar dat hij of zijn kinderen naar het oorlogsfront zouden worden gestuurd almaar dichterbij komen, mijn moeder ervoer de islamistische voorschriften als een terugkeer naar de middeleeuwen. Mijn familie vluchtte niet als enige. Het was het begin van de exodus van de Iraanse intelligentia, en die braindrain is nooit gestopt." De familie Tajdar belandt uiteindelijk in Amsterdam. "Mijn vader is relatief snel kunnen starten als leraar economie in het avondonderwijs. Voor mij was het echter flink aanpassen. Op school begreep ik initieel niks van wat men daar vertelde. Mijn moeder was echter formeel: 'Ik ken mijn zoon, die slaat er zich wel doorheen.' Ze had gelijk: op het eind van het schooljaar had ik de taal onder de knie.""Maar welke schok ging er door me heen toen ik als jonge tiener twee mannen op de tram zag kussen... Tijdens een strandwandeling bedekte ik mijn ogen om de vrouwen in monokini niet te moeten zien. Mijn vader heeft me toen vooral aangeraden om mijn ogen de kost te geven", schatert hij. De jonge Nederlander Farhad koos resoluut voor geneeskundestudies. "Omdat ik werd uitgeloot, ben ik zoals veel Nederlanders hier geneeskunde komen studeren." Zijn keuze voor Brussel heeft hij zich niet beklaagd: "Ik ben in mijn eerste kandidatuur Ilse tegengekomen, die intussen mijn vrouw is. Zij studeerde biologie. Toen wij huwden, raadde men mij aan om mij te laten naturaliseren. De gemeente-ambtenaar reageerde lakoniek: 'Ik ken geen enkele Nederlander die Belg wil worden...'" De twee dochters van het koppel dragen wel Perzische namen, Parisa en Soraya - wat 'engelengelaat' en 'de zeven sterren van de hemel' - betekent. Schuilt achter zijn naam ook een diepere betekenis? "Farhad betekent 'de rechtvaardige', Tajdar wil zeggen: 'de kroonbewaker'," luidt het. Terug naar de geneeskunde: mijn keuze voor de specialisatie orthopedie was weloverwogen, zegt hij. "Ik wilde altijd opereren en iets met mijn handen doen. Vandaar mijn keuze voor traumatologie en voet- en enkelchirurgie. Als je zware breuken kan herstellen, zijn patiënten je heel dankbaar. Dat geeft veel voldoening." Dr. Tajdar herinnert zich goed dat "ik de eerste buitenlandse arts überhaupt was die in AZ Sint-Lucas begon. Ik heb als student en als arts racisme en protectionisme ervaren. Er zijn nu eenmaal bekrompen mensen, maar evengoed mensen met oprechte interesse in je verhaal en achtergrond. Als mensen je beter leren kennen, word je als 'een van ons' beschouwd. Ik probeer vooral mijn dankbaarheid te tonen: ik heb hier mogen studeren en mij ontplooien, dus wil ik als arts mijn kennis ook ten dienste stellen." Die verantwoordelijkheidszin etaleert de specialist nog steeds ten aanzien van zijn land van herkomst. "Ik ben niet politiek actief, maar ik geef wel lezingen over Iran en zijn eeuwenoude cultuur en geschiedenis." Met de opbrengst van die lezingen financiert hij het onderwijs van kinderen van Iraanse achtergestelde gezinnen. Want die zijn er wel degelijk, maakt dr. Tajdar duidelijk. Het lot van je geboorteland ligt elke migrant nauw aan het hart, meent hij. "Het is jammer dat zo'n rijk land als Iran economisch zo is achteruitgegaan, dat het gezondheidssysteem is afgetakeld. Dat laatste vind ik als arts heel pijnlijk, net daarom wil ik heel graag bruggen bouwen tussen Vlaanderen en Iran. Maar dat is niet makkelijk: ik ben in al die jaren een keer mogen terugkeren. Mijn grootvader zaliger zei ooit: 'Je vaderland is daar waar je kinderen gelukkig zijn.' Ik wil hen graag het beste uit beide culturen meegeven." Om de actualiteit, zijnde covid-19, kan ook dr. Tajdar niet heen. "Iran is een van de zwaarst getroffen landen ter wereld. Helaas, de Iraanse coronacijfers zijn door het regime vervalst. Bij ons in Brugge is het intussen ook alle hens aan dek. Dit virus moeten we als een officiële waarschuwing van Moeder Natuur beschouwen: we moeten beter zorg dragen voor onze planeet." En dan springt hij plots op. "Ik wil u bedanken om naar mijn verhaal te komen luisteren met een muziekstuk dat ik gecomponeerd heb. Muziek is voor mij een ideale uitlaatklep." Als de slanke doktersvingers het pianoklavier beroeren, vult de woonkamer zich met wonderlijke klanken en magie. Alsof we plots in het land van 1001 nachten zijn beland...