Bont en blauw

We zijn ondertussen enkele weken voorbij de verkiezingen. Meer nog dan de verkiezingen voor de medicomut heeft het collectieve oordeel van de burger een impact op het beleid dat ons de komende jaren te wachten staat. Hoewel het thema gezondheidszorg grotendeels afwezig was in de campagne, is de koers die men wil varen voor ons als beroepsgroep zeer bepalend. De kans dat de huidige minister van Volks- gezondheid zichzelf opvolgt, is niet ondenkbaar gezien de huidige constellatie van de onderhandelingen. Weinigen gaan hem voor in dossierkennis, maar de eigengereidheid en het gebrek aan respect voor consensus kan de hitte in de keuken de komende jaren verder doen oplopen. Inhoudelijk zal de koers met betrekking tot de groeinorm in de gezondheidszorg veel bepalen. Waar men aan de Vlaamse rechterzijde carrément de groeinorm in vraag stelt, wil Waals centrumrechts wel besparen, maar tegelijk investeren. De groeinorm zou daarbij gehandhaafd worden of zelfs kunnen stijgen. In de wandelgangen vallen namen als Maxime Prévot, Jean-Luc Crucke of Catherine Fonck (alle drie Les Engagés). Het kan een compromis zijn tussen een te neoliberale benadering enerzijds en het te 'begripvol' omspringen met chronisch zieken en werklozen anderzijds. Ik ben ervan overtuigd dat een gulden middenweg de enige manier is om de geneeskunde met twee snelheden, die in ijltempo dichterbij is gekomen door het supplementenverbod en het uithollen van het recht op deconventie, af te wenden. Nog een legislatuur met dezelfde minister en het sociaal klimaat onder Rood zal allicht meer gaan lijken op bont en blauw. Waar op federaal niveau het overlegmodel al jaren bestaat maar wel eens genegeerd wordt, ben ik vooral benieuwd hoe de nieuwe minister van Welzijn zal omgaan met de artsen in de eerste lijn. Zal de nieuwe minister een eind maken aan het gekonkelfoes in achterkamertjes en het zich beperken tot vergaderingen met Domus Medica zonder de syndicale partners te betrekken in de besluitvorming? Zal men inzien dat wanneer het over beleidsbeslissingen in verband met de huisartsgeneeskunde gaat, slechts een minderheid van de huisartsen aan bod komt? Zal men beseffen dat het probleem van zorgaanbod slechts kan worden opgelost door niet enkel te spreken met de jongere generatie, doch te begrijpen dat de vervroegde uitstroom een zeer belangrijke bijdrage levert aan de crisis die de komende vijf tot tien jaar voor onze deur staat? Hopelijk vinden de onderhandelaars ten slotte nog een gaatje om ook met de representatieve organisaties om de tafel te gaan zitten om de komende legislatuur constructief in te zetten.