Ondanks de diepdonkere ijskoude winters, depressieve death metal muziek, koele afstandelijke inwoners, de imminente dreiging van de Russische agressieve militaire expansiepolitiek, en een volgens sommigen ongepast feestbeest van een premier - maar zo stijfjes hoeft het nu ook weer niet, meneer De Croo - prijkt Finland al vijf jaar bovenaan de lijst van de gelukkigste landen ter wereld. Hoe flikken ze dat toch?

Zelf ben ik ook niet wars van een beetje Scandinavische duisternis. Liever Nightwish en Apocalyptica dan Pharell Williams of - goeiemorgen morgen - Nicole en Hugo, liever Shostakovich dan Mozart, en liever een winterse wandeling van de Oosterhoekduinen in de Panne naar de Pier van Nieuwpoort, vechtend tegen gure windstoten en striemende regenvlagen, dan een dagje bakken op een spierwit strand in de Bahama's. Misschien wordt geluk voor een stukje bepaald door het recht om je ongelukkig te voelen?

Hebben we niet allemaal eens ons pyjamadagje, waarbij we liever even met rust gelaten worden, moederziel alleen in de zetel met een warme chocomelk en een grote pot cookie dough ijs? Het lijkt helaas een maatschappelijk taboe. We worden verplicht om steeds piekfijn uitgedost, vergezeld door een hele hoop vrienden en met een kamerbrede glimlach, ons geluk uit te dragen. Liefst op Instagram.

Het is al lichtjes vervelend als je 's morgens de argeloze groet 'hoe gaat het' eerlijk beantwoordt met 'ik heb al betere dagen gehad' en dan de wat bedremmelde collega wriemelend en schoorvoetend ziet afdruipen. Nog erger is het bureaublad op alle computers in het ziekenhuis, onvermijdelijk en brutaal - pets - in je gezicht, elke dag opnieuw. Jouw stralende zomer! (mijn zomer was er eerder een voor het vergeethoekje), We wensen je een sprankelend en bruisend eindejaar! (compleet met goedkoop glas bubbels; ik drink nooit alcohol), De stoerste tijd! (ik heb eerder het postuur van Danny de Vito dan van Schwarzenegger). En dan die ergerlijke Microsoft Viva boodschap in de mailbox elke morgen: Een nieuwe dag! Een geweldige donderdag! Bijna weekend! Je zou voor minder een burn-out krijgen. Zou hun CEO stiekem een verdoken Indische mindfulness-goeroe zijn? Ik raak hopeloos gestresseerd van dat verplicht gelukkig zijn.

Misschien wordt geluk voor een stukje bepaald door het recht om je ongelukkig te voelen?

Maar toevallig ben ik één van de 50 uitverkorenen in het Jessaziekenhuis bij wie de komende drie maanden de mentale energie in kaart wordt gebracht met een polsbandje. Het ziekenhuis bekijkt na de proefperiode hoe stress kan verminderen bij diensten waarin de mensen in het rood gaan. Het is fantastisch dat Jessa zo wil zorgen voor een motiverend werkklimaat, minder werkdruk, en een goede work-life balance. Resultaat gegarandeerd, ik geef het je op een blaadje. Over drie maanden verschijnt er zonder fout een neutraal bureaublad op alle pc's, wordt elke donderdag uitgeroepen tot pyjamadag, worden er massa's verpleegkundigen gerekruteerd in een eerste seizoen van 'Cathlab Waes', en wordt het laatste slot van de dag geblokkeerd voor een geïmporteerde koele Finse patiënt.

En geef me nu maar mijn ongestoord kwartiertje Buddy Guy en Muddy Waters. May the blues be with you.

De auteur schrijft in eigen naam.

Ondanks de diepdonkere ijskoude winters, depressieve death metal muziek, koele afstandelijke inwoners, de imminente dreiging van de Russische agressieve militaire expansiepolitiek, en een volgens sommigen ongepast feestbeest van een premier - maar zo stijfjes hoeft het nu ook weer niet, meneer De Croo - prijkt Finland al vijf jaar bovenaan de lijst van de gelukkigste landen ter wereld. Hoe flikken ze dat toch? Zelf ben ik ook niet wars van een beetje Scandinavische duisternis. Liever Nightwish en Apocalyptica dan Pharell Williams of - goeiemorgen morgen - Nicole en Hugo, liever Shostakovich dan Mozart, en liever een winterse wandeling van de Oosterhoekduinen in de Panne naar de Pier van Nieuwpoort, vechtend tegen gure windstoten en striemende regenvlagen, dan een dagje bakken op een spierwit strand in de Bahama's. Misschien wordt geluk voor een stukje bepaald door het recht om je ongelukkig te voelen? Hebben we niet allemaal eens ons pyjamadagje, waarbij we liever even met rust gelaten worden, moederziel alleen in de zetel met een warme chocomelk en een grote pot cookie dough ijs? Het lijkt helaas een maatschappelijk taboe. We worden verplicht om steeds piekfijn uitgedost, vergezeld door een hele hoop vrienden en met een kamerbrede glimlach, ons geluk uit te dragen. Liefst op Instagram. Het is al lichtjes vervelend als je 's morgens de argeloze groet 'hoe gaat het' eerlijk beantwoordt met 'ik heb al betere dagen gehad' en dan de wat bedremmelde collega wriemelend en schoorvoetend ziet afdruipen. Nog erger is het bureaublad op alle computers in het ziekenhuis, onvermijdelijk en brutaal - pets - in je gezicht, elke dag opnieuw. Jouw stralende zomer! (mijn zomer was er eerder een voor het vergeethoekje), We wensen je een sprankelend en bruisend eindejaar! (compleet met goedkoop glas bubbels; ik drink nooit alcohol), De stoerste tijd! (ik heb eerder het postuur van Danny de Vito dan van Schwarzenegger). En dan die ergerlijke Microsoft Viva boodschap in de mailbox elke morgen: Een nieuwe dag! Een geweldige donderdag! Bijna weekend! Je zou voor minder een burn-out krijgen. Zou hun CEO stiekem een verdoken Indische mindfulness-goeroe zijn? Ik raak hopeloos gestresseerd van dat verplicht gelukkig zijn. Maar toevallig ben ik één van de 50 uitverkorenen in het Jessaziekenhuis bij wie de komende drie maanden de mentale energie in kaart wordt gebracht met een polsbandje. Het ziekenhuis bekijkt na de proefperiode hoe stress kan verminderen bij diensten waarin de mensen in het rood gaan. Het is fantastisch dat Jessa zo wil zorgen voor een motiverend werkklimaat, minder werkdruk, en een goede work-life balance. Resultaat gegarandeerd, ik geef het je op een blaadje. Over drie maanden verschijnt er zonder fout een neutraal bureaublad op alle pc's, wordt elke donderdag uitgeroepen tot pyjamadag, worden er massa's verpleegkundigen gerekruteerd in een eerste seizoen van 'Cathlab Waes', en wordt het laatste slot van de dag geblokkeerd voor een geïmporteerde koele Finse patiënt. En geef me nu maar mijn ongestoord kwartiertje Buddy Guy en Muddy Waters. May the blues be with you.