...

Gerlant Van Berlaer en Ahmadreza Djalali leerden elkaar kennen toen ze de European Master in Disaster Medicine volgden. "Ik vanuit mijn interesse voor rampengeneeskunde als intensivist, urgentie- en kinderarts, Djalali als urgentie-arts gespecialiseerd in de gevolgen van nucleaire rampen. Omwille van de specifieke niche waarin hij gespecialiseerd is, werd hij vervolgens - net als ik - aangetrokken als docent voor het masterprogramma. De misdaden waarvan hij wordt beschuldigd stroken helemaal niet met waar hij mee bezig was, met zijn missie: ziekenhuizen en hulpverleners voorbereiden op een nucleair ongeluk." Oorspronkelijk wist de VUB niet dat Djalali was gearresteerd. "Pas toen hij in mei niet kwam opdagen voor de masteropleiding werden we ongerust", vervolgt Gerlant Van Berlaer. "Het Centro di Ricerca in Disaster Medicine contacteerde zijn echtgenote in Zweden, maar uit vrees hem nog meer in gevaar te brengen, durfde ze eerst niets te zeggen en verzon ze een verhaal dat hij een verkeersongeval had gehad en in coma lag. Na verloop van tijd werd duidelijk dat er iets anders aan de hand was." Na zijn arrestatie werd Djalali naar de beruchte Evin-gevangenis gebracht waar voornamelijk politieke gevangenen worden opgesloten. "Hij werd er eerst ettelijke maanden in totale isolatie opgesloten, zonder contact met de buitenwereld. Pas veel later krijgt hij een advocaat toegewezen. Die lichtte de familie in en bracht hen op de hoogte van de beschuldiging van landverraad. Nog later mocht hij af en toe zijn gezin in Zweden bellen. Via zijn vrouw weet hij dat collega's in België, Zweden en Italië actie voeren om hem vrij te krijgen. Ook ik heb al even kort met hem kunnen bellen. Dat was geen makkelijk gesprek omdat het voortdurend werd onderbroken door iemand die iets in het Perzisch zei, wat ik uiteraard niet verstond." "Het was ons meteen duidelijk dat hij door het Iraanse regime vooral was opgepakt om als pasmunt te dienen om Iraniërs vrij te krijgen en een ruil te forceren. Vergelijk het met de situatie van onze landgenoot Olivier Vandecasteele die ook om onduidelijke redenen werd opgepakt en uiteindelijk werd geruild voor Iraniërs die in ons land werden veroordeeld omdat ze een aanslag planden. Zo houdt Iran meerdere gevangenen achter de hand, een politiek die het al voert sinds de revolutie van een halve eeuw geleden. Ze wringen de arm van andere landen om. Er is geen Europees of Noord-Amerikaans land dat eraan ontsnapt. Je kan je afvragen waarom je dan naar zo'n land gaat. Het is begrijpelijk dat hij zijn intussen overleden moeder en broer nog eens wilde bezoeken. Wanneer je dan een uitnodiging voor een congres krijgt, denk je veilig te zijn. Achteraf is het makkelijk om te zeggen dat het niet verantwoord was. Djalali dacht niets te vrezen omdat hij zich nooit had geuit als opposant van het regime." De omstandigheden waarin Djalali wordt vastgehouden, zijn mensonwaardig. "Hij zit opgesloten in een cel van enkele vierkante meter groot waar zelfs geen bed staat. Hij moet op de grond slapen terwijl het licht ook 's nachts blijft branden zodat zijn dag-nachtritme volledig verstoord is. Als je als arts bent opgesloten, begin je na een tijdje verschillende kwalen te ontdekken. We weten ook dat zijn gezondheidstoestand er effectief sterk op achteruit gaat. Dat blijkt ook uit de schaarse foto's die we van hem te zien krijgen. Na foltering legde hij een gedwongen bekentenis af en werd hij ter dood veroordeeld. Al meerdere malen werd hem gezegd dat het vonnis kortelings zou worden uitgevoerd en bovendien werd hij overgebracht naar de gevangenis die de laatste halte is voor executie. Een vorm van psychologische terreur." Gerlant Van Berlaer herinnert zich Djalali als een bescheiden en discreet man. "Geen tafelspringer of iemand die zich graag op het voorplan plaatst. Wel iemand die geïnteresseerd was in de studenten en in de gezondheidszorgsystemen van hun land en de manier waarop rampengeneeskunde er werd aangepakt. Ik had boeiende gesprekken over Iran, een land dat voor velen van ons onbekend is. Ik wist dat de Iraanse bevolking erg belezen is en een grote intellectuele capaciteit heeft. Wanneer Djalali het over zijn thuisland en de bevolking had, was dat steeds met veel passie. Hij bleef Iraniër in hart en nieren. Er kwam geen slecht woord over zijn land over zijn lippen." Zowel in België als in Zweden en Italië voeren artsen met de steun van Amnesty International actie om Djalali vrij te krijgen. "We weten dat onze vorige acties aandacht kregen in Iran zelf. Daarom blijven we de hoop koesteren onze collega op deze manier vrij te krijgen. Tot nu toe bleek Iran steeds de deur van onderhandelingen toe te doen wanneer zijn naam ter sprake werd gebracht door bijvoorbeeld de Belgische of de Zweedse regering. Met deze actie willen we zoveel mogelijk artsen aansporen hun solidariteit te tonen, door de affiche zichtbaar op te hangen en door via de QR-code de petitie te ondertekenen om zijn vrijlating te eisen", besluit Gerlant Van Berlaer.