...
De maatschappij veranderde. Op maandag 13 september 2010 zag ik 34 mensen op consultatie onder wie dertien Belgen, acht Marokkanen, vier Tunesiërs, twee Ghanezen, één Azeri, één Iranees, één Somali, één Chinees, één Afghaan, één Syriër en één Rus. Ik had met deze mensen stuk voor stuk een goede relatie want ik ben goed ter tale en studeerde toch één jaar aan een Afrikaanse universiteit. Ik ben geen slechte mens en tegen een individu kan ik niets hebben, maar gaat een immigratie op deze schaal niet in tegen onze rechten als volk, zo vroeg ik mij af. Is 'samen-leven' nog mogelijk bij zo'n verscheidenheid?Hoe sluit mijn keuze nu aan bij mijn beroep?Als arts, zij het als huisarts, als urgentiearts, als tropenarts, stond ik altijd aan de kant van de mens in de verdrukking, de noodlijdende, de verliezer. Ik geef toe, om deze nobele doelstelling toe te dichten aan politici is enige gymnastiek vereist. Maar toch: ik sta aan de kant van wie zijn basisrecht op politieke participatie verloor ten gevolge van een cordon. Aan de kant van de mestkever.En wat ga ik hoe realiseren?Gezien het cordon is iedere vraag naar wat ik kan realiseren een vraag uit het ongerijmde. Maar als ik iets mag suggereren:En maak het abonnement van De Lijn voor de senioren opnieuw gratis: er zijn andere manieren om de zaal 'de Roma' te sponsoren.