Denkt u dan niet zoals Bvas?

Heeft het nog zin om uw stem uit te brengen? Zit er wel toekomst in het overlegmodel?BD Medische verkiezingen blijven belangrijk. De overheid heeft een formeel aanspreekpunt nodig. Ze moeten ook aantonen dat artsen achter de standpunten staan die je als representatieve organisatie op de verschillende echelons verdedigt. Een open discussie voedt de democratie en is het goed dat je als arts kunt kiezen tussen verschillende standpunten. Materies zoals de nomenclatuur, terugbetaling van geneesmiddelen,... zijn zeer complex en vragen inbreng van professionals die expert zijn in de materie. Tabula rasa maken en van niets beginnen, is onuitvoerbaar. Veranderingen moeten doordacht plaatsvinden in overleg met alle betrokkenen. Minister De Block heeft met haar grote werven - de ziekenhuisnetwerken, de laagvariabele zorg,... - moeten ondervinden hoe ingewikkeld de zaken soms liggen.Ook in Vlaanderen is er nood aan een officiële vertegenwoordiging van artsen. Wanneer men artsen zoekt als gesprekspartner, moeten die kunnen spreken namens hun achterban. Vooral voor zaken die de tweede en de derde lijn betreffen, zijn er nog geen Vlaamse overlegstructuren.Hoe zal de praktijk eruitzien?BD De solitaire specialist zal plaats moeten maken voor toenemend interdisciplinair overleg - binnen het ziekenhuis maar ook binnen de ziekenhuisnetwerken. Het multidisciplinair oncologisch consult is eigenlijk het prototype, dat model vindt nu ook in andere domeinen stilaan ingang. Medische beslissingen worden erg complex, collegiaal overleg komt ten goede van de patiënt en vermijdt onnodige kosten voor de maatschappij. Andere zorgberoepen eisen hun plaats op binnen het spectrum van de zorg. De arts moet, samen met de patiënt, de centrale rol blijven spelen. Alleen de arts heeft de noodzakelijke medische kennis om het globale beleid op de juiste koers te houden. Vooral binnen de eerste lijn vormt dat nu een uitdaging - de huisarts moet aan het roer blijven van de multidisciplinaire zorg.Samenwerking tussen de eerste lijn en de ziekenhuisnetwerken is een noodzaak - het mogen geen twee aparte silo's vormen, ze zijn onderling betrokken en de rol van de huisarts moet erkend blijven. Door de staatshervorming dringen zich meer geëigende structuren op. Maar op Vlaams niveau is wetgevend werk nodig: een structureel overleg met representatieve artsenorganisaties, is er thans afwezig.