Op reis vertrekken zorgt altijd voor spanning. Ik wil alles afgewerkt, zorgen voor continuïteit en mijn administratie moet rond zijn. Een afwezigheid van twee maanden vraagt nog meer planning... Ik moet stellen dat dankzij mijn topteam en de excellente zorg van mijn co-leider Bart, dit prima verlopen is.
Eenmaal de deur van De Hoeksteen achter me dicht, kwam er een enorme goesting naar boven. Mijn rugzak stond al klaar sinds mijn verjaardag, maar heb ik nog twee keer helemaal uit- en ingeladen. 7,3 kg (zonder eten en drinken), engelen, beschermheilige en een mini-spuitbusje pepperspray meegerekend (dank je Mia!).
De aanmoedigingen blijven komen, uit verwachte en onverwachte hoek. Mijn oudste supporter is papa, zijn knuffel en overwinningsgebaar doen enorm deugd.
Vertrekpunt wordt Vézelay. We pikken onze vrienden Vivi en Jos op, Vivi wandelt drie dagen met me mee. De rit naar Frankrijk verloopt vlot, onze negatieve covidtest binnen handbereik passeren we probleemloos de grens.
We lachen heel wat af. Als ik quasi onmiddellijk Ignaces hulp inroep op de stopplaats (ik krijg de vuilbak niet open), word ik teruggefloten... zélf oplossen! Als ik weer eens te snel wil, hoor ik dat Vivi door Olivier als coach is aangesteld om me te doen vertragen. Gaat er zeker van komen de volgende maanden...
In Vézelay aangekomen realiseer ik me: hier begint het! Het is een echte bedevaartsplek waar we de eerste pelgrims zien. Ik registreer me in het Centre Madeleine en krijg er mijn eerste stempel. Apetrots ben ik.
We verblijven hier een dag, verkennen de omgeving, zoeken de bewegwijzering van de camino. De pelgrimszegen in de basiliek van Vézelay markeert de start van mijn camino. De Lauden starten om 8 uur, aan het eind worden de pelgrims naar voor geroepen, we zijn vandaag met acht. De abt spreekt me persoonlijk toe, geeft me een bemoedigende schouderklop. De tranen vloeien... Wat een mooi moment!
En dan op weg. Het echte afscheid van Ignace. De eerste kilometers op Franse bodem. Het samen zoeken naar de juiste tekens. En de eerste opdracht, ik kreeg van het thuisfront 60 denk/doevragen mee. De eerste was meteen raak - kauw 14 keer bij iedere hap - bewijsmateriaal wordt geleverd!
Op reis vertrekken zorgt altijd voor spanning. Ik wil alles afgewerkt, zorgen voor continuïteit en mijn administratie moet rond zijn. Een afwezigheid van twee maanden vraagt nog meer planning... Ik moet stellen dat dankzij mijn topteam en de excellente zorg van mijn co-leider Bart, dit prima verlopen is. Eenmaal de deur van De Hoeksteen achter me dicht, kwam er een enorme goesting naar boven. Mijn rugzak stond al klaar sinds mijn verjaardag, maar heb ik nog twee keer helemaal uit- en ingeladen. 7,3 kg (zonder eten en drinken), engelen, beschermheilige en een mini-spuitbusje pepperspray meegerekend (dank je Mia!). De aanmoedigingen blijven komen, uit verwachte en onverwachte hoek. Mijn oudste supporter is papa, zijn knuffel en overwinningsgebaar doen enorm deugd. Vertrekpunt wordt Vézelay. We pikken onze vrienden Vivi en Jos op, Vivi wandelt drie dagen met me mee. De rit naar Frankrijk verloopt vlot, onze negatieve covidtest binnen handbereik passeren we probleemloos de grens.We lachen heel wat af. Als ik quasi onmiddellijk Ignaces hulp inroep op de stopplaats (ik krijg de vuilbak niet open), word ik teruggefloten... zélf oplossen! Als ik weer eens te snel wil, hoor ik dat Vivi door Olivier als coach is aangesteld om me te doen vertragen. Gaat er zeker van komen de volgende maanden... In Vézelay aangekomen realiseer ik me: hier begint het! Het is een echte bedevaartsplek waar we de eerste pelgrims zien. Ik registreer me in het Centre Madeleine en krijg er mijn eerste stempel. Apetrots ben ik. We verblijven hier een dag, verkennen de omgeving, zoeken de bewegwijzering van de camino. De pelgrimszegen in de basiliek van Vézelay markeert de start van mijn camino. De Lauden starten om 8 uur, aan het eind worden de pelgrims naar voor geroepen, we zijn vandaag met acht. De abt spreekt me persoonlijk toe, geeft me een bemoedigende schouderklop. De tranen vloeien... Wat een mooi moment! En dan op weg. Het echte afscheid van Ignace. De eerste kilometers op Franse bodem. Het samen zoeken naar de juiste tekens. En de eerste opdracht, ik kreeg van het thuisfront 60 denk/doevragen mee. De eerste was meteen raak - kauw 14 keer bij iedere hap - bewijsmateriaal wordt geleverd!
