...

Noémie en Alex, een stel jongere dertigers, hebben plannen voor een eerste kind maar op hetzelfde moment wordt dementie bij Alex' moeder vastgesteld. Une vie démente is geen film die een ziekte documenteert. Hij is tegelijkertijd supergrappig en pakkend. Hoe kregen de makers het voor elkaar om de juiste benadering te vinden? "De relatie die wij hadden met de ziekte en de anekdotes lag al van in het begin vast. De humor bijvoorbeeld kwam al naar boven tijdens de casting. Het kwam er op aan een narratieve lijn te creëren tussen de situaties", stellen Anne Sirot en Raphaël Balboni. Het koppel ziet heel wat mensen vooraleer ze de zorgverlener en het type zorg kiezen, een persoon die gaat inwonen bij de moeder. Lijkt dat op basis van uw ervaringen de beste keuze?Wij wensten geen oplossing naar voren te schuiven als zaligmakend. Het werd dat personage omdat het interessant leek een buitenstaander te hebben die automatisch voor een objectievere kijk zorgt. Wij hebben eigenlijk twee personages bijeen geklutst: een familielid dat zorg draagt terwijl het inwoont en een officiële zorgverlener die aan thuiszorg doet. Wij wilden vooral dat het koppel in de film niet instond voor de dagelijkse zorg. Het zou ook waanzin zijn dat het koppel die op zich nam. De film bewijst dat iedereen op één of andere manier moet loslaten? De zoon zijn moeder, de moeder haar autonomie.Het is in de eerste plaats de zoon die er niet in slaagt los te laten en zo zijn koppel onder druk zet. Voor zijn echtgenote is de ziekte van haar schoonmoeder minder ondraaglijk dan het feit dat ze haar man er onder door ziet gaan.Uw film is geen pamflet, al zegt een personage wel: "Tracht uw moeder zo lang mogelijk alleen te laten wonen". Hoe staan jullie daar tegenover?Onze film zegt eigenlijk dat je het probleem niet moet wegmoffelen of verplaatsen maar het wel moet kunnen aanvaarden en het integreren in uw leven.Van zodra de zoon aanvaardt dat zijn moeder dementeert valt de spanning weg bij hem en zijn koppel. In die zin kan je toch heel veel leren van deze film? Accepteer de mensen zoals ze zijn, ook als ze erg ziek worden?Tijdens de montageperiode toonden we de film aan een testpubliek en een koppel met een gehandicapt kind vertelde ons hoe ze zich erin herkenden. Ook al bevat onze film een zieke ouder, hij is veel universeler dan dat thema. Het gaat over leren omgaan met een tegenslag. Het zijn dingen die we niet kiezen en daarom zijn we in het begin woedend. Waarom overvalt ons dit? Daarin ligt net het avontuur van het leven, dat we niet alles op voorhand kiezen. Dat vormt de 'condition humaine'. Daarom is de film ook zo geloofwaardig. De scène met de bankier bewijst hoe onze samenleving niet aangepast is aan alles wat ziekte is. Er is een ontstellend gebrek aan een humane aanpak op vele terreinen, niet alleen ziekte?We moeten de ziekte, de tegenslagen uitnodigen in ons leven, binnenlaten. Het zal ons helpen een betere maatschappij te worden als we in verbinding staan met de zwakkeren.Uw film brengt ook een ode aan de creativiteit. Wanneer we onze ouderen in 'rusthuizen' opbergen, valt die helemaal weg. Covid deed heel wat mensen nadenken op een volledig herdenken van het concept 'zorgcentrum'.We moeten als maatschappij veel creatiever worden. Het mag geen beperkende keuze zijn tussen thuis autonoom leven of het woonzorgcentrum. Hoogste tijd dat men de koppen bij elkaar steekt en met een brede waaier aan oplossingen komt want we wensen allen een mooie oude dag te beleven. Een beetje zoals de zorgverlener Kevin die in de film tracht te vatten wat de dementerende moeder nodig heeft. De zorg moet aangepast worden aan de patiënt. Bij een zieke ouder duiken nog andere morele vragen op: ' Mag men de waarheid vertellen over de ziekte als de patiënt die zelf niet weet te vatten?' - ' Heb ik het recht het leven van de ouder in handen te nemen?'Wat was de mooiste reactie die jullie tot nu toe kregen op de film?' Ik kreeg door deze film echt zin om te profiteren van het leven en zorg te dragen voor de anderen', zei iemand. Dat betekent dat zorg dragen voor anderen geen opoffering van jezelf hoeft te zijn. Het maakt het parcours van het leven des te intenser.