...

Vooreerst is er het Symphonieorchester des Bayerischen Rundfunks zelf, dat 70 jaar bestaat, en terecht tot de beste orkesten ter wereld gerekend wordt. De successen van de afgelopen 15 jaar zijn vooral te danken aan de komst van dirigent Mariss Jansons. Hij genoot zijn opleiding bij zijn vader Arvid Jansons in Riga, bij Hans Swarovsky in Wenen en bij Herbert von Karajan in Salzburg. Tijdens de jaren 1980 en 90 werkte hij zich bij de symfonieorkesten van Oslo en Pittsburgh naar de internationale top.In 2003 werd Mariss Jansons de nieuwe muziekdirecteur van het Radio-orkest in München, een functie die hij van 2004 tot 2015 combineerde met die van chef-dirigent van het Concertgebouworkest in Amsterdam. Bij zijn afscheid in Amsterdam huldigde men in de dirigentenfoyer een portret van Mariss Jansons in van de hand van de Belgische kunstenaar Sam Dillemans.In zijn carrière mocht Mariss Jansons twee keer het prestigieuze Nieuwjaarsconcert in Wenen leiden. Aanslepende hartproblemen hebben van hem afgelopen 25 jaar echter ook een kwetsbare dirigent gemaakt. Daarom ging hij steeds meer op essentiële zaken focussen: hij leidde alsmaar minder concerten en werd selectiever in zijn muziekkeuze. De totale overgave wanneer hij voor het orkest staat is echter gebleven."Men kan vaststellen dat het technische niveau van de orkesten enorm is toegenomen", zei Mariss Jansons me enkele jaren geleden toen hij met het Concertgebouworkest Amsterdam in ons land was. "Maar de cruciale vraag is wat er ondertussen op het vlak van de emotionaliteit, verbeelding en spiritualiteit gebeurd is. Wie niet met vuur of inspiratie musiceert heeft namelijk niet veel te vertellen. De dirigent heeft de taak ervoor te zorgen dat de participatie van de orkestleden aan het musiceren gemaximaliseerd wordt en dat hun toewijding aan de muziek onbegrensd is." Die aanpak loopt nog altijd als een rode draad door de uitvoeringen onder zijn leiding, die niemand onberoerd laten.In Antwerpen weerklinkt over enkele dagen de vierde symfonie van Johannes Brahms, een meesterwerk uit de romantische orkestmuziek. En in de vier letzte Lieder blikte de tachtigplusser Richard Strauss, door de ogen van de dichters Hermann Hesse en Joseph von Eichendorf, tevreden terug op het leven.Gevraagd in een interview voor de webpagina van zijn orkest of die muziekkeuze naar een aanwezige doodsgedachte verwijst, antwoordde de 76-jarige dirigent afwijzend. "Na mijn hartinfarct is er wel wat veranderd. Ik heb in de periode erna veel nagedacht over de zin van het leven en daardoor graaf ik nog dieper in de muziek die ik breng. Maar ik hou nog altijd van het leven. Ik heb bovendien een prachtig beroep dat mij, en ik hoop ook het publiek, veel vreugde schenkt. Dirigeren zorgt ook voor een hoge spirituele levenskwaliteit. Ik wil niet de doodsgedachte, maar de levensvreugde laten domineren."