...
Even de historische feiten op een rijtje. Op 6 november 1817 overleed prinses Charlotte van Wales in het kraambed, een dag nadat haar kind doodgeboren werd. Bij het kraambed werd ze bijgestaan door Royal Obstetrician Richard Croft, schoonzoon van Thomas Denman, toen de belangrijkste gynaecoloog in Londen. Om het natuurlijk verloop van de bevalling te vrijwaren, vermeed Denman elke medische en chirurgische interventie. Croft volgde de theorie van zijn schoonvader blindelings op...Meconium in het vruchtwaterDe zwangerschap van prinses Charlotte verliep probleemloos. Na een voldragen zwangerschap kwam de arbeid spontaan op gang. Zowel de eerste als de tweede fase van de arbeid duren echter zeer lang, respectievelijk 26 en 24 uur. Twee dagen na het begin van de arbeid stelt de gynaecoloog een groen vaginaal verlies vast. Dat wijst op ontlasting van het kind, meconium, in het vruchtwater. Meconiumverlies is een belangrijk teken van zuurstofgebrek van het kind. Dat zuurstofgebrek werd waarschijnlijk veroorzaakt doordat het hoofdje op de bekkenbodem drukte, waardoor het perineum welft bij elke wee. Richard Croft onderneemt echter geen actie, overeenkomstig de dominante theorie van Denman. Dat heeft ertoe geleid dat de prinses die dag bevalt van een levenloos zoontje.Bovendien wordt de placenta niet spontaan uitgedreven. De baarmoeder trekt onvoldoende samen en er is overvloedig vaginaal bloedverlies. De placenta wordt manueel verwijderd, maar Richard Croft kijkt niet na of er geen placentaresten zijn achtergebleven. Hij wacht, in overeenstemming met wat Denman voorschreef, verder af. De toestand van de prinses gaat verder achteruit en zij overlijdt op 6 november door de bloeding. In de baarmoeder worden bloedstolsels en placentaresten gevonden. De media en de publieke opinie, maar ook de Koninklijke Hoven in Europa, waren streng voor de Royal Obstetrician, die zich drie maanden later van het leven berooft.Te voorkomen tragedie"Hoewel in 1817 geen technieken bestonden om de baarmoedercontracties meer efficiënt te maken, had de tragedie met een aantal ingrepen voorkomen kunnen worden", zegt prof. dr. André Van Assche. "Met de kennis van toen had Charlotte niet hoeven te sterven." Zijn argumentatie luidt als volgt:1. Men had een keizersnede kunnen doen. Het kind zou misschien levend geboren zijn, maar prinses Charlotte had de ingreep waarschijnlijk niet overleefd. De insnede in de baarmoeder werd in die periode nog niet gesloten, waardoor er geïnfecteerd materiaal in de buikholte liep, met ontsteking van het buikvlies en sepsis tot gevolg.2. Men had een verlostang kunnen aanleggen. Toen werd vastgesteld dat het kind zuurstoftekort had, had een verlostang moeten worden aangelegd. Het kind zou geleefd hebben en de prinses zou minder uitgeput zijn geweest. Geen van de aanwezige artsen wist echter hoe dat moest en bovendien mocht volgens Denmans theorie de geboorte niet actief bespoedigd worden.3. Men had actief kunnen ingrijpen bij de postpartum bloeding. Het grootste verwijt aan Richard Croft is dat hij niet heeft ingegrepen bij de zware postpartum bloeding, beslissing ingegeven door onkunde en het blindelings volgen van Denmans theorie. In zijn handboek beschrijft Denman wel de behandeling voor dergelijke bloedingen, maar hij zegt er meteen bij: "This is not necessary and I have never practiced it."Koning der BelgenMaar waarom is Leopold van Saksen-Coburg daardoor net koning der Belgen kunnen worden? "Dat is zo klaar als pompwater", zegt Van Assche. "Als Charlotte was blijven leven was zij koningin van Engeland geworden. Leopold zou dus de echtgenoot geweest zijn van de machtigste persoon van de wereld. Niemand zou ook maar hebben overwogen om hem te vragen om koning van België te worden." Na het overlijden van prinses Charlotte huwde zus van Leopold I met Edward, Duke of Kent. Hun dochter Victoria komt in 1837 op de Britse troon en blijft koningin tot in 1901. In 1831 legde Leopold de eed als eerste koning der Belgen.Henk Van Nieuwenhove