Onder meer Patagonië, Ecuador, Peru en Noord-Bolivië hebben we in het verleden al bezocht, dus kwamen we bijna automatisch bij die Altiplano uit, klinkt het. Alleen: voor zo'n drielandentocht door Bolivië, Chili en Argentinië moet je tijd hebben. "Sinds ik op pensioen ben, willen we vooral genieten, zowel dichtbij als veraf, en nog veel mooie dingen zien." Aan plannen ontbreekt het alvast niet: "De Kaukasus en Antarctica staan nog op het programma, maar we genieten evengoed van een fietstocht in de buurt of wat verder weg."

Voor de tocht over de Sendero Altiplanico vond de selfmade reisorganisator in dr. Lannoo een perfecte geestesgenote in Atacama. "Als je door drie landen wil reizen, moet je beroep doen op iemand die die regio perfect kent en die ook logistiek het klappen van de zweep kent. Je moet immers meermaals de grens over en dan is het wel relevant als je aan de andere kant opgewacht wordt door een nieuwe chauffeur. Het lijken misschien details, maar dat is allemaal perfect verlopen."

Acclimatiseren

Een eerste belangrijk gegeven als je door de Altiplano reist, is: je aanpassen aan de hoogte, dixit mijn gesprekspartner. "Wij hebben, gelukkig, geen last gehad van hoogteziekte. Maar toch is het best om de eerste dagen te acclimatiseren. Let wel: stilzitten is er niet bij, want ik wil uit elke reis het maximum halen en zoveel mogelijk zien en ervaren. Vandaar dat we de eerste dagen vanuit Santa Cruz uitstappen hebben gedaan naar een aantal gerestaureerde jezuïetenkerken en vanuit Sucre de kleurrijke markt van Tarabuco hebben bezocht. Als inleiding was dat perfect."

Ook de zilvermijn in Potosi en het treinenkerkhof van Uyuni mochten niet ontbreken. "Ik heb de mijn bezocht", vertelt mevrouw Lannoo. "Voor de mijnwerkers koop je water, cocabladeren (tegen de honger), sigaretten en dynamietstaafjes. Je maakt ook kennis met El Tio, een door de Spanjaarden verzonnen afgod om de kompels harder te doen werken. Het is een speciale ervaring. Want veel mijnwerkers daar worden amper 45 jaar oud."

Op naar de zoutvlakte

"De meeste toeristen bezoeken de zoutvlakte van Uyuni als een daguitstap op een rondreis door Bolivië en reizen dan terug, in de richting van het noorden en de hoofdstad La Paz. Wij hebben er heel bewust gekozen voor een driedaagse jeeptocht vanuit Uyuni, met een uitbreiding naar de Zuid-Lipez hoogtewoestijn en ook om drie maal te overnachten in een zouthotel, net om het fenomeen ten gronde te ervaren. En ik moet zeggen: dit is echt één van de meest indrukwekkende dingen die wij ooit hebben gezien", stelt dr. Lannoo zonder verpinken.

"Hou er wel rekening mee dat de temperaturen op die zoutvlakte 's avonds en 's nachts flink onder nul zakken. In de zouthotels wordt 's avonds wel een vuurtje aangestoken, maar je voorziet toch best thermisch ondergoed, mutsen en zo. De koude heeft er ons evenwel niet van weerhouden om 's nachts te gaan wandelen om de schitterende sterrenhemel te gaan bekijken. Dat is echt adembenemend." Ook gaan mountainbiken over de zoutvlakte met een lokale indianengemeenschap was een heel boeiende ervaring.

Zuid-Lipez-woestijn

Een aspect van Zuid-Bolivië dat door niet zoveel reizigers wordt aangedaan, is de Zuid-Lipez-woestijn _ een extra reden voor dr. Lannoo om het in zijn reisprogramma op te nemen. De hoogtepunten daar zijn het nationaal park Eduardo Avaroa en de Siloli-woestijn.

"Hier sta je vaak helemaal alleen aan de lagunes en zoutmeren. Een desolaat landschap, met door de natuur gesculpteerde vreemde vormen of enkele flamingo's: het is echt wel indrukwekkend, hoor." Een stukje van dit hele gebied, met onder andere de 'Arbol de piedra' (stenen boom), een door zand en wind geërodeerde rotsformatie in een vorm van een onvolgroeide boom, heet niet voor niets de woestijn van Dalí: "Naar verluidt hebben de grillige rotsformaties de Spaanse surrealistische kunstenaar geïnspireerd."

Het fotoalbum, dat het verhaal van mijn gesprekspartner illustreert, spreekt meer dan boekdelen...

Gecommercialiseerde Atacama

Het contrast tussen Bolivië en zijn rijkere buurland Chili is groot, meent de dokter. "Je merkt aan heel veel dingen dat Bolivië een pak armer is dan Chili. In Bolivië rij je bijvoorbeeld meestal over onverharde wegen, in Chili zijn de wegen geasfalteerd. Dat maakt dat bijvoorbeeld in en rond San Pedro de Atacama het toerisme een hoge vlucht heeft genomen. Enkele decennia geleden was dat een dorp, nu een heus stadje met tal van hotels en veel toeristen. De Atacama-woestijn wordt door de Chilenen heel commercieel uitgebaat. Dat was wel even wennen: in Bolivië waren we meestal moederziel alleen, in Atacama helemaal niet."

Toch is er geologisch een link tussen de Zuid-Lipez-woestijn in Bolivië en Atacama in Chili. Beide woestijnen maken samen deel uit van de Altiplano, de grensoverschrijdende hoogvlakte. En daar vind je dus ook gelijkaardige maanlandschappen en geisergebieden. "Maar net omdat we de mooiste landschappen hadden gezien in Bolivië, hadden we in overleg met onze reisorganisator beslist om slechts kort in Chili te blijven. Zo hebben we bijvoorbeeld wel de warmwaterbronnen van Puritama uitgeprobeerd, een reeks natuurlijke poelen waarin je kan gaan baden. Fijn, maar zoals gezegd, je bent er dus niet alleen..."

Slotakkoord in Argentinië

Eenmaal ze de grens met Argentinië waren overgestoken, vond het gezelschap de rust terug. "De hele regio in het noordwesten van Argentinië is beduidend minder toeristisch dan wat we in Chili zagen _ misschien daarom dat wij dat als een tweede hoogtepunt van onze Altiplano-reis beschouwen. Ook hier zijn de landschappen enorm impressionant, met kleurschakeringen die door de licht- en zoninval om de haverklap veranderen. En ja, je doet uiteindelijk veel kilometers om al dat soort fenomenen te ervaren en te zien, maar we zijn geregeld gestopt en vroegen dan aan onze chauffeur dan om ons een eindje verder op te pikken. Net door het wandelen in al die verscheiden maar tegelijkertijd zeer ruwe landschappen ervaar je ze nog intenser", stelt de gewezen huisarts en verwoed amateurfotograaf.

Het verhaal wordt immers nogmaals ondersteund door een reeks prachtige beelden. Van de Cerro de los Siete Colores bijvoorbeeld, een canyon/ravijn nabij Purmamarca in de Argentijnse provincie Jujuy, waar de berg alle mogelijke tinten rood aanneemt. "Je kan hier elke vijf minuten halt houden om kiekjes te maken, zoveel variatie krijg je voorgeschoteld. Ook het nationaal park van Los Cardones, op weg naar Cachi, is zo'n mustsee: dat park is vooral gekend voor zijn metershoge cactussen. Die kunnen zes tot acht meter groot worden!'

En als het geen flora of fauna is - want temidden van die schijnbaar levenloze rotsformaties ontwaart de aandachtige observator heel wat gevederd leven _ tref je in de driehoek tussen Salta, Cachi en Cayafate nog een reeks rotsformaties zoals El Amfiteatro of de Quebrada de las Flechas, met zijn bos van zandpijlen en gerimpelde bergen, die evenzeer een ommetje waard zijn, noteer ik.

Natuurlijke epo

De koloniale stad Salta en de wijndomeinen in de regio vormden een mooi slotakkoord voor een intense trip van bijna 4.000 kilometer, klinkt het. "We hebben het de laatste dagen een beetje rustiger aan gedaan. Je doet uiteindelijk zoveel intense impressies op aan hoog tempo en beleeft al die wonderlijke natuurfenomenen dat je aan het eind van zo'n lange reis wel eens een rustpunt wil inbouwen."

Maar blijkbaar werkt de natuurlijke epo die je opdoet tijdens zo'n reis op grote hoogte nog een tijdje na. "Toen we na afloop van deze reis terug thuis kwamen, bleken we nog energie over te hebben", stelt de dokter met een brede grijns.

Onder meer Patagonië, Ecuador, Peru en Noord-Bolivië hebben we in het verleden al bezocht, dus kwamen we bijna automatisch bij die Altiplano uit, klinkt het. Alleen: voor zo'n drielandentocht door Bolivië, Chili en Argentinië moet je tijd hebben. "Sinds ik op pensioen ben, willen we vooral genieten, zowel dichtbij als veraf, en nog veel mooie dingen zien." Aan plannen ontbreekt het alvast niet: "De Kaukasus en Antarctica staan nog op het programma, maar we genieten evengoed van een fietstocht in de buurt of wat verder weg."Voor de tocht over de Sendero Altiplanico vond de selfmade reisorganisator in dr. Lannoo een perfecte geestesgenote in Atacama. "Als je door drie landen wil reizen, moet je beroep doen op iemand die die regio perfect kent en die ook logistiek het klappen van de zweep kent. Je moet immers meermaals de grens over en dan is het wel relevant als je aan de andere kant opgewacht wordt door een nieuwe chauffeur. Het lijken misschien details, maar dat is allemaal perfect verlopen."AcclimatiserenEen eerste belangrijk gegeven als je door de Altiplano reist, is: je aanpassen aan de hoogte, dixit mijn gesprekspartner. "Wij hebben, gelukkig, geen last gehad van hoogteziekte. Maar toch is het best om de eerste dagen te acclimatiseren. Let wel: stilzitten is er niet bij, want ik wil uit elke reis het maximum halen en zoveel mogelijk zien en ervaren. Vandaar dat we de eerste dagen vanuit Santa Cruz uitstappen hebben gedaan naar een aantal gerestaureerde jezuïetenkerken en vanuit Sucre de kleurrijke markt van Tarabuco hebben bezocht. Als inleiding was dat perfect."Ook de zilvermijn in Potosi en het treinenkerkhof van Uyuni mochten niet ontbreken. "Ik heb de mijn bezocht", vertelt mevrouw Lannoo. "Voor de mijnwerkers koop je water, cocabladeren (tegen de honger), sigaretten en dynamietstaafjes. Je maakt ook kennis met El Tio, een door de Spanjaarden verzonnen afgod om de kompels harder te doen werken. Het is een speciale ervaring. Want veel mijnwerkers daar worden amper 45 jaar oud."Op naar de zoutvlakte"De meeste toeristen bezoeken de zoutvlakte van Uyuni als een daguitstap op een rondreis door Bolivië en reizen dan terug, in de richting van het noorden en de hoofdstad La Paz. Wij hebben er heel bewust gekozen voor een driedaagse jeeptocht vanuit Uyuni, met een uitbreiding naar de Zuid-Lipez hoogtewoestijn en ook om drie maal te overnachten in een zouthotel, net om het fenomeen ten gronde te ervaren. En ik moet zeggen: dit is echt één van de meest indrukwekkende dingen die wij ooit hebben gezien", stelt dr. Lannoo zonder verpinken. "Hou er wel rekening mee dat de temperaturen op die zoutvlakte 's avonds en 's nachts flink onder nul zakken. In de zouthotels wordt 's avonds wel een vuurtje aangestoken, maar je voorziet toch best thermisch ondergoed, mutsen en zo. De koude heeft er ons evenwel niet van weerhouden om 's nachts te gaan wandelen om de schitterende sterrenhemel te gaan bekijken. Dat is echt adembenemend." Ook gaan mountainbiken over de zoutvlakte met een lokale indianengemeenschap was een heel boeiende ervaring.Zuid-Lipez-woestijnEen aspect van Zuid-Bolivië dat door niet zoveel reizigers wordt aangedaan, is de Zuid-Lipez-woestijn _ een extra reden voor dr. Lannoo om het in zijn reisprogramma op te nemen. De hoogtepunten daar zijn het nationaal park Eduardo Avaroa en de Siloli-woestijn."Hier sta je vaak helemaal alleen aan de lagunes en zoutmeren. Een desolaat landschap, met door de natuur gesculpteerde vreemde vormen of enkele flamingo's: het is echt wel indrukwekkend, hoor." Een stukje van dit hele gebied, met onder andere de 'Arbol de piedra' (stenen boom), een door zand en wind geërodeerde rotsformatie in een vorm van een onvolgroeide boom, heet niet voor niets de woestijn van Dalí: "Naar verluidt hebben de grillige rotsformaties de Spaanse surrealistische kunstenaar geïnspireerd." Het fotoalbum, dat het verhaal van mijn gesprekspartner illustreert, spreekt meer dan boekdelen...Gecommercialiseerde AtacamaHet contrast tussen Bolivië en zijn rijkere buurland Chili is groot, meent de dokter. "Je merkt aan heel veel dingen dat Bolivië een pak armer is dan Chili. In Bolivië rij je bijvoorbeeld meestal over onverharde wegen, in Chili zijn de wegen geasfalteerd. Dat maakt dat bijvoorbeeld in en rond San Pedro de Atacama het toerisme een hoge vlucht heeft genomen. Enkele decennia geleden was dat een dorp, nu een heus stadje met tal van hotels en veel toeristen. De Atacama-woestijn wordt door de Chilenen heel commercieel uitgebaat. Dat was wel even wennen: in Bolivië waren we meestal moederziel alleen, in Atacama helemaal niet." Toch is er geologisch een link tussen de Zuid-Lipez-woestijn in Bolivië en Atacama in Chili. Beide woestijnen maken samen deel uit van de Altiplano, de grensoverschrijdende hoogvlakte. En daar vind je dus ook gelijkaardige maanlandschappen en geisergebieden. "Maar net omdat we de mooiste landschappen hadden gezien in Bolivië, hadden we in overleg met onze reisorganisator beslist om slechts kort in Chili te blijven. Zo hebben we bijvoorbeeld wel de warmwaterbronnen van Puritama uitgeprobeerd, een reeks natuurlijke poelen waarin je kan gaan baden. Fijn, maar zoals gezegd, je bent er dus niet alleen..."Slotakkoord in ArgentiniëEenmaal ze de grens met Argentinië waren overgestoken, vond het gezelschap de rust terug. "De hele regio in het noordwesten van Argentinië is beduidend minder toeristisch dan wat we in Chili zagen _ misschien daarom dat wij dat als een tweede hoogtepunt van onze Altiplano-reis beschouwen. Ook hier zijn de landschappen enorm impressionant, met kleurschakeringen die door de licht- en zoninval om de haverklap veranderen. En ja, je doet uiteindelijk veel kilometers om al dat soort fenomenen te ervaren en te zien, maar we zijn geregeld gestopt en vroegen dan aan onze chauffeur dan om ons een eindje verder op te pikken. Net door het wandelen in al die verscheiden maar tegelijkertijd zeer ruwe landschappen ervaar je ze nog intenser", stelt de gewezen huisarts en verwoed amateurfotograaf.Het verhaal wordt immers nogmaals ondersteund door een reeks prachtige beelden. Van de Cerro de los Siete Colores bijvoorbeeld, een canyon/ravijn nabij Purmamarca in de Argentijnse provincie Jujuy, waar de berg alle mogelijke tinten rood aanneemt. "Je kan hier elke vijf minuten halt houden om kiekjes te maken, zoveel variatie krijg je voorgeschoteld. Ook het nationaal park van Los Cardones, op weg naar Cachi, is zo'n mustsee: dat park is vooral gekend voor zijn metershoge cactussen. Die kunnen zes tot acht meter groot worden!' En als het geen flora of fauna is - want temidden van die schijnbaar levenloze rotsformaties ontwaart de aandachtige observator heel wat gevederd leven _ tref je in de driehoek tussen Salta, Cachi en Cayafate nog een reeks rotsformaties zoals El Amfiteatro of de Quebrada de las Flechas, met zijn bos van zandpijlen en gerimpelde bergen, die evenzeer een ommetje waard zijn, noteer ik.Natuurlijke epoDe koloniale stad Salta en de wijndomeinen in de regio vormden een mooi slotakkoord voor een intense trip van bijna 4.000 kilometer, klinkt het. "We hebben het de laatste dagen een beetje rustiger aan gedaan. Je doet uiteindelijk zoveel intense impressies op aan hoog tempo en beleeft al die wonderlijke natuurfenomenen dat je aan het eind van zo'n lange reis wel eens een rustpunt wil inbouwen." Maar blijkbaar werkt de natuurlijke epo die je opdoet tijdens zo'n reis op grote hoogte nog een tijdje na. "Toen we na afloop van deze reis terug thuis kwamen, bleken we nog energie over te hebben", stelt de dokter met een brede grijns.