...

In zijn nieuwste film gaat Christian Petzold aan de slag met de sage van Undine (of Ondine), de zeemeermin die liefde nodig heeft om op het land te kunnen overleven, de man die haar verraadt doodt, en naar het water terugkeert. U transponeert de oude sage van Undine naar het heden en vermengt die met de architecturale geschiedenis van Berlijn. Hoe ontstond die mix en waarom juist deze mythe?Berlijn is een moderne, jonge stad zonder eigen sagen of legenden. Alles werd geïmporteerd. Het waren de Hugenoten die het verhaal van Undine naar Duitsland brachten. Berlijn is een stad die eigenlijk ontstaan is op een moeras. Uit water, moerassen en alles wat daar mee te maken heeft ontstaan vaak verhalen maar niet zo bij Berlijn omdat het werd drooggelegd. Het leek me interessant de sage van Undine naar Berlijn te laten komen en haar te laten vertellen dat de stad eigenlijk geen geschiedenis heeft. Undine geeft als historica toeristen veelvuldig uitleg bij een maquette van de stad (die de kijker ook zelf kan gaan bekijken in het Berliner Stadtmuseum). U gebruikt de mythe van Undine zo om kritiek te geven op het architecturale beleid van de stad?Berlijn was na WO II op economisch vlak geen belangrijke stad. Vanaf 1989 werd ze wel een centrum en opnieuw de hoofdstad met de daarbij horende grote representatiegebouwen waardoor ze haar levendigheid dreigde te verliezen. Undine ziet dat alles veel beter in - doordat ze de geschiedenis meedraagt - hoe de markt en het kapitalisme de stad in handen nemen. Het Berliner Stadtschloss met binnenin het Humboldt Forum bewijst dat er zo geen sprake kan zijn van vooruitgang, doordat men de retroarchitectuur van de Pruisische monarchen van weleer opnieuw in de stad injecteert. Dat vertelt Undine terwijl ze in de armen van haar geliefde ligt. Het is zowel een kritiek op het beleid als een ode aan de krachtige taal van de liefde. Paula Beer en Franz Rogowski spelen net als in uw vorige film Transit de protagonisten, maar ditmaal in een heel ander liefdesverhaal. Kan u beide films eens naast elkaar plaatsen? Undine is alleen op het eerste gezicht minder politiek geladen.Ik vind Undine een heel politieke film. In Transit speelt Paula Beer een object van verlangen (nvdr: het magnifieke Duitse woord Sehnsucht), verlangen voor mannen, zoals voor matrozen die terugkeren naar de haven waar een geliefde op hen wacht. Toen ontstond de idee om opnieuw een dergelijke vrouwenfiguur neer te zetten maar ditmaal vanuit haar eigen verlangen bekeken, vanuit een feministisch en dus politiek standpunt.U gebruikte voor de scènes onderwater-storyboards. Al de andere scènes repeteerde u eerst via choreografieën. Hoe ging dat in zijn werk?Alles start in mijn films vanuit improvisatie, voor de onderwater-scènes kon dat natuurlijk niet. Zo werk ik al heel mijn leven en ik laat de acteurs de nog niet uitgeschreven dialogen eerst dansen tijdens repetities. Eens de choreografie juist zit schrijven we die uit en beginnen we te filmen. Ik dacht dat ik een uniek concept bedacht had, maar toen bleek dat het in de Verenigde Staten schering en inslag is. ( luidlachend) Barbara, Phoenix, Transit en nu ook weer Undine bevatten alle een ijzersterke vrouwenrol. Ik kan me geen enkele regisseur voorstellen die deze op een dermate krachtige manier schrijft?Op de recentste Mostra in Venetië zat ik in de jury en kreeg ik op dat filmfestival de prijs voor 'Vrouwen in de Cinema'. Ik dacht eerst dat het een grap was, maar niet dus, en tijdens mijn speech citeerde ik Claude Chabrol. Zo'n 20 jaar eerder, tijdens mijn eerste bezoek aan Venetië, hoorde ik hem het volgende zeggen toen men hem dezelfde vraag stelde met verwijzingen naar Romy Schneider, Isabelle Huppert of Stéphane Audran: 'Mannen leven, vrouwen overleven' en overleven is hét thema van de cinema.