...
Jan Decleir die Happy Birthday zingt: één van de vele kanjers die het immense (liefst op zijn Frans uitspreken zoals Raemdonck dat doet) belang van Raemdonck voor de kunst _ vergeef ons de woordspeling _ in de verf zetten.De lawine van kleur die Fred Bervoets voortbracht, was voor Raemdonck het teken om afscheid nemen van zijn eigen schilderkunst. "Vanaf nu ga ik schilderen met schilders", verklaart Adriaan. "Een goede galerist is een coach." Jeroen Olyslaegers zegt dat hij het gevoel heeft dat het nooit Raemdoncks ambitie was om rijk te worden. "In het kopke wel", repliceert Adriaan fijntjes.Adriaan Raemdonck getuigt dat hij vooral met artiesten werkt die alleen maar met creatie bezig zijn. "In het begin bestond er geen kunstenaarsstatuut." Dat zorgde voor drama's zoals bij Jan Cox die er helemaal onderdoor ging. Voor Jan was kunst nochtans "het enige geestelijk materiaal dat wij hebben om aan de waanzin te ontsnappen". Voor Adriaan is kunst het enige dat alle volkeren verbindt. "Er zal altijd vernieuwend erfgoed blijven ontstaan, net zoals er krachten blijven opduiken die dat willen verhinderen." Zoals de VMO-militanten die hem zonder enige reden ooit in elkaar timmerden.Onvergetelijk zijn de momenten waarop zijn echtgenote en kunstenares Frieda Van Dun vertelt over hoe alles in het leven van Adriaan moet wijken voor de galerie én voor zijn hond Fleur zijn 'beste beste vriend' waartegen hij moet kunnen praten. Je ziet ze in een nachtelijk tafereel met z'n drieën wandelen langs de kade. Nog meer fraais: Adriaan die op de koersfiets het landschap doorklieft en overal schilderijen ontwaart.Ik schilder met schilders is een chaotische ode aan het leven van een man die voelt dat de laatste wagon uit het depot vertrokken is en met klem eist dat na zijn vertrek De Zwarte Panter de baan moet ruimen voor iets nieuws, zoals indertijd de galerie zelf ontstond. Een immense persoonlijkheid.