De film begint met Jan Decleir die, ter gelegenheid van de 50ste verjaardag van De Zwarte Panter, Happy Birthday zingt. Een van de vele kanjers die het immense (liefst op zijn Frans uitspreken zoals Raemdonck dat doet) belang van Raemdonck voor de kunst -- vergeef ons de woordspeling -- in de verf zetten.

De film voert Adriaan Raemdonck terug naar zijn geboortedorp Pepingen. Hij mocht van zijn ouders naar 'Sint-Lucas' zolang hij maar een diploma haalde. Hij zou kunstenaar worden.

Bervoets en Cox

De lawine van kleur die Fred Bervoets voortbracht, deed Raemdonck afscheid nemen van zijn eigen schilderkunst. De galerist in hem kwam te voorschijn. "Vanaf nu ga ik schilderen met schilders verklaart Raemdonck die zich een begenadigd verteller toont in deze bezielende en onvermijdelijk chaotische documentaire.

"Alles begint bij het bewonderen en in de kunstenaar geloven zodat je daar een heel leven mee zal kunnen omgaan. Een goede galerist is een coach."

In het kopke wel

Jeroen Olyslaegers verklaart het gevoel te hebben dat het nooit Raemdoncks ambitie was rijk te worden, dat geld niet het belangrijkste was. "In het kopke wel", repliceert Adriaan fijntjes.

Raemdonck getuigt dat hij vooral met artiesten werkt die alleen maar met creatie bezig zijn. "In het begin bestond er geen kunstenaarsstatuut." Dat zorgde voor drama's met tragische figuren als Ferre Grignard of Jan Cox die er helemaal onder door gaan. Die laatste omschrijft in de film kunst als "het enige geestelijke materiaal dat wij als mensen hebben om aan de waanzin te ontsnappen". Volgens Raemdonck vormt kunst het enige dat alle volkeren verbindt. "Er zal altijd vernieuwend erfgoed blijven ontstaan net zoals er krachten blijven opduiken die dat willen verhinderen." Zoals de VMO-militanten die hem zonder enige reden ooit in elkaar timmerden.

Vrouw en hond

Fraai zijn de momenten waarop zijn echtgenote Frieda Van Dun vertelt over hoe alles moet wijken voor de galerie en zijn hond Fleur zijn 'beste beste vriend' is tegen wie hij moet kunnen praten. Elke nacht wandelen ze met hun drieën langs de kade.

Andere onvergetelijke scènes: Van Raemdonck die op de fiets in het landschap overal schilderijen ontwaart of tijdens een openingsreceptie in de microfoon een fluitend vogeltje nabootst om de lente te verwelkomen.

Hugo Claus en Jan DeCleir leerden Adriaan Ramdocnk dat kunst en leven onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Ik schilder met schilders is dan ook een ode aan het leven van een man die voelt dat de laatste wagon uit het depot vertrokken is en met klem eist dat na zijn vertrek De Zwarte Panter de baan moet ruimen voor iets nieuws, zoals indertijd de galerie zelf ontstond.

Info: ikschildermetschilders.be.

Het beperkt aantal geplande bioscoopvoorstellingen raakt snel uitverkocht, maar zal via die site nog worden aangevuld.

De film begint met Jan Decleir die, ter gelegenheid van de 50ste verjaardag van De Zwarte Panter, Happy Birthday zingt. Een van de vele kanjers die het immense (liefst op zijn Frans uitspreken zoals Raemdonck dat doet) belang van Raemdonck voor de kunst -- vergeef ons de woordspeling -- in de verf zetten.De film voert Adriaan Raemdonck terug naar zijn geboortedorp Pepingen. Hij mocht van zijn ouders naar 'Sint-Lucas' zolang hij maar een diploma haalde. Hij zou kunstenaar worden.Bervoets en CoxDe lawine van kleur die Fred Bervoets voortbracht, deed Raemdonck afscheid nemen van zijn eigen schilderkunst. De galerist in hem kwam te voorschijn. "Vanaf nu ga ik schilderen met schilders verklaart Raemdonck die zich een begenadigd verteller toont in deze bezielende en onvermijdelijk chaotische documentaire."Alles begint bij het bewonderen en in de kunstenaar geloven zodat je daar een heel leven mee zal kunnen omgaan. Een goede galerist is een coach."In het kopke welJeroen Olyslaegers verklaart het gevoel te hebben dat het nooit Raemdoncks ambitie was rijk te worden, dat geld niet het belangrijkste was. "In het kopke wel", repliceert Adriaan fijntjes.Raemdonck getuigt dat hij vooral met artiesten werkt die alleen maar met creatie bezig zijn. "In het begin bestond er geen kunstenaarsstatuut." Dat zorgde voor drama's met tragische figuren als Ferre Grignard of Jan Cox die er helemaal onder door gaan. Die laatste omschrijft in de film kunst als "het enige geestelijke materiaal dat wij als mensen hebben om aan de waanzin te ontsnappen". Volgens Raemdonck vormt kunst het enige dat alle volkeren verbindt. "Er zal altijd vernieuwend erfgoed blijven ontstaan net zoals er krachten blijven opduiken die dat willen verhinderen." Zoals de VMO-militanten die hem zonder enige reden ooit in elkaar timmerden.Vrouw en hondFraai zijn de momenten waarop zijn echtgenote Frieda Van Dun vertelt over hoe alles moet wijken voor de galerie en zijn hond Fleur zijn 'beste beste vriend' is tegen wie hij moet kunnen praten. Elke nacht wandelen ze met hun drieën langs de kade.Andere onvergetelijke scènes: Van Raemdonck die op de fiets in het landschap overal schilderijen ontwaart of tijdens een openingsreceptie in de microfoon een fluitend vogeltje nabootst om de lente te verwelkomen.Hugo Claus en Jan DeCleir leerden Adriaan Ramdocnk dat kunst en leven onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Ik schilder met schilders is dan ook een ode aan het leven van een man die voelt dat de laatste wagon uit het depot vertrokken is en met klem eist dat na zijn vertrek De Zwarte Panter de baan moet ruimen voor iets nieuws, zoals indertijd de galerie zelf ontstond.Info: ikschildermetschilders.be. Het beperkt aantal geplande bioscoopvoorstellingen raakt snel uitverkocht, maar zal via die site nog worden aangevuld.