Antiretrovirale behandeling op basis van een integraseremmer: een Europese momentopname

De Italiaanse vorsers hebben in het INTEGRATE-project, dat een groot aantal hiv-geïnfecteerde patiënten sinds 2012 volgt, 11.600 patiënten geselecteerd die een antiretrovirale behandeling kregen op basis van een integraseremmer. De patiënten werden in vijf groepen en subgroepen ingedeeld.Groep 1: patiënten die nog niet werden behandeld en bij wie een antiretrovirale behandeling werd gestart met een integraseremmer.Groep 2: patiënten die al werden behandeld, maar nog geen integraseremmer hadden gekregen. Die groep werd in twee subgroepen ingedeeld naargelang de patiënten bij de overschakeling al dan niet een viremie vertoonden.Groep 3: patiënten die al een behandeling met een integraseremmer hadden gekregen. Ook die groep werd opgesplitst in een subgroep met en een subgroep zonder viremie op het ogenblik dat werd overgeschakeld op een andere integraseremmer.De belangrijkste conclusie van de studie is dat resistentie tegen integraseremmers nagenoeg niet voorkomt (< 1%) bij patiënten die nog geen integraseremmer hebben gekregen, maar wel kan worden gezien, in beperkte mate, bij patiënten die al een integraseremmer hebben gekregen. Daarom is het belangrijk resistentie tegen integraseremmers op te sporen in geval van virologische mislukking voor wordt overgeschakeld op een ander geneesmiddel van dezelfde farmacotherapeutische categorie. In deze studie correleerden de volgende twee factoren met een virologische mislukking van integraseremmers: een of meer antecedenten van virologische mislukking en de duur van de suppressie van het virus voor overschakeling (hoe langer de suppressie, des te minder risico is er op resistentie.)Ref.: Rossetti B. et al. PS5/5, EACS 2019, Basl