Een verlaging van het ijzergehalte zou veroudering afremmen

Waarom krijgen sommige mensen chronische ziektes op een jongere leeftijd en sterven ze eraan nog voor ze 60 jaar zijn, terwijl andere bijzonder lang leven en tot op het einde gezond blijven? Vorsers van de Universiteit van Edinburgh en het Max Planck Instituut hebben een antwoord willen vinden op die vraag.De wetenschappers hebben de gegevens geanalyseerd van 1,75 miljoen mensen, van wie er 60 000 een ongewoon hoge leeftijd hadden bereikt, die ze hebben teruggevonden in publiekelijk toegankelijke gegevensbanken. Ze hebben drie fenotypes geanalyseerd die gelinkt zijn aan de biologische veroudering: het aantal jaren doorgebracht in goede gezondheid, het totale aantal levensjaren (levensduur) en leven tot op hoge leeftijd.Ze hebben tien loci ontdekt die invloed hebben op die drie variabelen. Van vijf van die tien loci was niet geweten dat ze belangrijk waren. De meeste loci correleren met hart- en vaataandoeningen en sommige hebben invloed op de expressie van genen waarvan de activiteit met het verouderen verandert. In het totaal ging het om 78 genen.De vorsers hebben ook vastgesteld dat de genen die meespelen bij het ijzermetabolisme, oververtegenwoordigd waren bij hun analyse van de drie met het verouderen samenhangende variabelen. Dat werd bevestigd bij mendeliaanse randomisatie, een statistische methode, die aantoonde dat de betrokken genen ten dele zorgen voor een lang en gezond leven."Volgens die gegevens verlaagt een hoog ijzergehalte in het bloed het aantal jaren dat we in goede gezondheid leven, en zou leeftijdsgebonden schade misschien kunnen worden voorkomen door de hoeveelheid ijzer in het bloed onder controle te houden", opperde dr. Paul Timmers.De auteurs hopen dat hun resultaten ons op het spoor zullen zetten van een geneesmiddel dat de invloed van genen op het ijzermetabolisme nabootst teneinde bepaalde effecten van het verouderen te overwinnen, leeftijdsgebonden ziektes tegen te gaan, het aantal jaren in goede gezondheid te vergroten en heel oud te worden.(referentie: Nature Communications, 16 juli 2020, doi:10.1038/s41467-020-17312-3)