'Intermitterend vasten' om type 2-diabetes te voorkomen?

Het effect op de variabiliteit van de glykemie is echter nog niet goed onderzocht. In eerdere studies is niet nagekeken of de heilzame effecten van intermitterend vasten toe te schrijven waren aan een lagere calorie-inname dan wel aan een verandering van het tijdsrooster van de voedselinname. Daarom heeft een groep de effecten van intermitterend vasten gedurende acht uur per dag met inname van een normale hoeveelheid calorieën hetzij 's morgens van 8 tot 16 uur hetzij van 12 tot 20 uur op de glykemiecontrole onderzocht bij volwassenen met overgewicht die een sedentair leven leidden. De resultaten zijn op 10 september bekendgemaakt op het congres van de EASD. De gerandomiseerde cross-overstudie is uitgevoerd bij 15 sedentaire proefpersonen (negen vrouwen en zes mannen, gemiddelde leeftijd: 52 ± 6 jaar, BMI: 28,0 ± 2,6 kg/m² en HbA1c-gehalte: 37,9 ± 3,3 mmol/mol) die een normaal voedingspatroon volgden (eten gedurende meer dan 14 uur per dag). De auteurs hebben intermitterend vasten 's morgens vergeleken met intermitterend vasten van 12 tot 20 uur en ook hebben ze voedselinname volgens het gebruikelijke patroon vergeleken met intermitterend vasten. Elke fase duurde drie dagen. Tijdens intermitterend vasten kregen de proefpersonen een gestandaardiseerde voeding met een normale hoeveelheid calorieën (50% koolhydraten, 30% vetten en 20% eiwitten). De glykemie werd continu gemonitord om te meten hoelang die binnen de normale waarden (3,9-7,8 mmol/l) lag. Ook hebben de auteurs markers van de glykemieschommelingen gemeten zoals het absolute gemiddelde van de glykemie, de variatiecoëfficiënt en het gemiddelde bereik van de glykemie-excursies. In vergelijking met het gebruikelijke eetpatroon resulteerde intermitterend vasten in een significante stijging van de tijd in euglykemie met 3,3% (95% BI: 2,4-4,2%; p < 0,001) en een significante daling van de gemiddelde absolute glykemie met 0,6 mmol/l (95% BI:: 0,2-0,9; p = 0,003), van de variatiecoëfficiënt met 2,6 % (95% BI: 1,6-3,7; p < 0,001) en van het gemiddelde bereik van de glykemie-excursies met 0,4 mmol/l (95% BI:: 0,2-0,6; p = 0,020). De vorsers hebben geen significant verschil tussen de twee types van intermitterend vasten vastgesteld (p > 0,05). Er was geen verschil in calorie-inname en de inname van macronutriënten tijdens de perioden van intermitterend vasten (p > 0,05). Tot besluit, in deze studie uitgevoerd bij een beperkt aantal proefpersonen resulteerde intermitterend vasten met inname van een normale hoeveelheid calorieën gedurende een tijdsvenster van acht uur per dag snel in een significante verbetering van de tijd dat de glykemie binnen de normale waarden lag, en van de variabiliteit van de glykemie. Daarbij is geen verschil vastgesteld tussen intermitterend vasten tijdens het eerste gedeelte van de dag en intermitterend vasten tijdens het tweede gedeelte. Als die resultaten worden bevestigd in grotere en langere studies, zou dat interessant zijn voor de behandeling van diabetes en zou het ook interessant zijn om de eetgewoontes van patiënten met prediabetes of diabetes grondiger te analyseren om na te gaan in hoeverre intermitterend vasten en gerichte informatie diabetes zouden kunnen voorkomen. Referentie: Bowden Davies et al. Time restricted eating improves glycaemic variability, independently of energy intake, in adults at risk of type 2 diabetes. Congres 2024 van de EASD.